Και τι δεν διαβάσαμε για το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Αρη. Λες και θα βλέπαμε το ντέρμπι των ντέρμπι. Μάπα το καρπούζι. Ο Ολυμπιακός πέρασε πολύ πιο εύκολα απ’ ότι περίμενε.

Και πέρασε διότι πολύ απλά είναι καλύτερη ομάδα.  Όπως ήταν η Σίτι ανώτερη σε όλα από τον Ολυμπιακό.

Δεν λέω ότι η ομάδα του Μαρτίνς έπαιξε τη μπαλάρα. Όχι. Είχε, όμως, ουσία στο παιχνίδι της. Ο Φορτούνης έφτιαχνε και ο Μπουχαλάκης εκτελούσε.

Ο Ολυμπιακός είχε προετοιμαστεί σωστά. Ο Μαρτίνς είχε διαβάσει τον Αρη και τον παγίδεψε. Τον άφησε στην αρχή να μπει δυνατά και σιγά σιγά άρχισε να του παίρνει το κέντρο και να έχει τον έλεγχο του ρυθμού.

Έτσι πήγε σχεδόν όλο το ματς. Ακόμα κι όταν ο Αρης ανέβηκε μέτρα και μείωσε, πάλι ο Ολυμπιακός ήταν στη θέση του οδηγού.

Πήγε στη Θεσσαλονίκη για να πάρει τη νίκη κι έπαιξε όπως χρειαζόταν. Με σεβασμό στον αντίπαλό του.

Ο Αρης ήταν απογοήτευση. Σε κανένα σημείο του ματς δεν δικαιολόγησε τη βαθμολογική του θέση.

Ειδικά στο επιθετικό κομμάτι ήταν ανύπαρκτος. Και πάλι καλά που σκόραρε στην μοναδική αξιόλογη προσπάθεια που έκανε όταν το 4-3-3 έγινε 4-2-3-1 με την είσοδο του Μπερτόγλιο και Σίλβα.

Η ομάδα του Μάντζιου ξεκίνησε με ενθουσιασμό, πίεσε, έτρεξε, όμως δεν είχε συνέχεια.

Απέτυχε η τριάδα στα χαφ με Σάσα, Τζένκο, Ματίγια, ενώ το μεγάλο αστέρι, ο Ματέο Γκαρσία, ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Σε ρηχά νερά κινήθηκε ο Μπρούνο Γκάμα. Κι είναι λογικό η ομάδα να μην έχει ουσία όταν τα δύο της όπλα δεν μπορούν να απειλήσουν τον αντίπαλο.

Η ήττα ήταν στο πρόγραμμα για τον Αρη κι ας έλεγαν τα αντίθετα οι κίτρινοι. Το θέμα είναι ότι έχασαν με κάτω τα χέρια. Και είναι εκτεθειμένοι. Πολλά λόγια για το τίποτα.

Ο δε Μάντζιος δήλωσε ότι η ομάδα του είδε τον Ολυμπιακό στα μάτια. Πώς τον είδε στα μάτια; Ούτε μία τελική της προκοπής δεν μπορούσε να φτιάξει.

Και ο Ολυμπιακός είχε απαιτητικό αγώνα με τη Σίτι για το Τσάμπιονς Λιγκ και πολλά προβλήματα λόγω κορονοϊού.

Διαφορετικά, δηλαδή, πόσα θα έγραφε το κοντέρ με αυτόν τον Αρη; Πλάκα μας κάνει ο Μάντζιος;