Όταν φεύγει από τη ζωή ένας μεγάλος τραγουδιστής λέμε ότι ζει μέσα από τα τραγούδια του.

Ακριβώς το ίδιο ισχύει με τον Μαραντόνα. Ο Ντιέγκο δεν πέθανε, ούτε το ποδόσφαιρο έγινε πιο φτωχό. Και δεν πέθανε, γιατί πάντα θα είναι ανάμεσά μας.

Όσοι αγαπήσαμε παθολογικά το ποδόσφαιρο το οφείλουμε και στον Μαραντόνα. Τον ανθρώπινο Θεό. Τον μύθο. Τον επαναστάτη, το ίνδαλμα για εκατομμύρια κόσμο σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Πολλοί θα αναρωτιέστε γιατί εγώ και πολλοί συνάδελφοι εκφραζόμαστε έτσι για τον Ντιέγκο. Είναι απλό. Ο Μαραντόνα ήταν και εξακολουθεί να είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η γενιά μου είναι πολύ τυχερή που τον έζησε. Μας πρόσφερε μοναδικές στιγμές. Μαγικές, ονειρεμένες.

Κι αν ο βασιλιάς της Μαφίας στη Νάπολι, ο Τζουλιάνο, δεν τον έμπλεκε με τα ναρκωτικά να είστε σίγουροι ότι θα βλέπαμε κι άλλα πράγματα από τον Ντιέγκο.

Δεν υπάρχει το ταλέντο του. Μιλούσε στη μπάλα και η στρογγυλή Θεά καθόταν σούζα. Ό,τι ήθελε την έκανε.

Ούτε ο ίδιος ήταν υπερήφανος για την εξωγηπεδική του ζωή. Και η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος “χαλάστηκε” όταν έμαθε λεπτομέρειες. Για την κοκαΐνη, το αλκοόλ, τις γυναίκες, τα πάθη του και πολλά άλλα.

Μόνο εικόνα ποδοσφαιριστή δεν ήταν αυτή. Και ειδικά ενός σταρ.

Κι όμως εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι βρίσκουμε τη δύναμη να διαχωρίζουμε αυτό που βλέπαμε στο γήπεδο με αυτό που βίωνε ο ίδιος στην προσωπική του ζωή.

Κι αν σκεφτούμε τι έκανε ο Αργεντίνος εκτός γηπέδου ίσως να ήταν και πολλά τα 60 χρόνια που έζησε. Σκληρό αυτό που λέω, όμως είναι η αλήθεια.

Η λέξη ευχαριστώ είναι πολύ μικρή για να αποδώσει όλα αυτά που νιώθω μέσα μου για τον Μαραντόνα.

Θεωρώ απόλυτα φυσιολογικές τις σκηνές λατρείας που βλέπω στην Αργεντινή, στη Νάπολι και σε άλλες γωνιές του πλανήτη. Μόνο για τον Ντιέγκο τέτοιος παγκόσμιος πόνος και θλίψη.

Ο Μαραντόνα θα μείνει στην ιστορία σαν ο Τσε Γκεβάρα του ποδοσφαίρου.