Σε τρία πράγματα αξίζει να αναφερθώ για το ματς του Παναθηναϊκού με τον Απόλλωνα.

Ξεκινώ από τον άθλιο αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ. Κι ερωτώ τη διοίκηση του σταδίου, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ πώς γίνεται ο νέος χλοοτάπητας να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση.

Στο ματς της ΑΕΚ με την Λέστερ οι παίκτες της αγγλικής ομάδας έκαναν τον σταυρό τους και ρωτούσαν τους συναδέλφους τους της ΑΕΚ πώς είναι δυνατόν να παίζουν σε τέτοια άσχημα γήπεδα.

Στο αγωνιστικό κομμάτι ο Μαουρίτσιο ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Απ΄ όλους τους παίκτες που αγωνίστηκαν.

Για εμένα, βέβαια, δεν είναι έκπληξη. Τον έχω δει σε πολλά ματς του ΠΑΟΚ και ξέρω τις μεγάλες δυνατότητές του.

Για τον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου είναι πολυτέλεια να διαθέτει έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή. 

Μιλάμε για τον προπονητή της ομάδας εντός του γηπέδου και ο Μπόλονι δεν είναι χαζός που του έχει δώσει τα κλειδιά της ομάδας και τον εμπιστεύεται.

Ο Βραζιλιάνος είναι ο ομφάλιος λώρος της ομάδας. Αυτός που κρατάει τις ισορροπίες και δίνει τον ρυθμό. Ξέρει πότε θα ανεβάσει την ομάδα και πότε θα παγώσει το παιχνίδι.

Ο δε Μολό για πρώτη φορ στην καριέρα του έπαιξε δεξί μπακ και ήταν μια χαρά. Κρατούσε τη θέση του, έμπαινε στις φάσεις, έκανε τάκλιν και όποτε του δινόταν ευκαιρία βοηθούσε στην κυκλοφορία της μπάλας.

Από εκεί και πέρα το παιχνίδι δεν είχε τίποτα άλλο ιδιαίτερο. Οι πράσινοι ήταν κακοί και τυχεροί που πήραν σωστά το πέναλτι και σκόραραν. Διότι έτσι όπως έπαιζαν πολύ αμφιβάλλω αν θα κέρδιζαν τον αγώνα. Το καλό τους πρόσωπο το… ξέχασαν στη Λαμία.

Μία από τα ίδια και για τον Απόλλωνα που στο φινάλε παραλίγο να ισοφαρίσει με την κεφαλιά του Λισγάρα.

Η ομάδα του Παράσχου, πάντως, θέλει δουλειά και πιο πολύ στα στημένα.