Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας μετά την εμφάνιση με τον Ολυμπιακό είχα την αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός θα “φάει” τουλάχιστον 20άρα στην Βαρκελώνη. Και διαψεύστηκα πανηγυρικά. Όπως πιστεύω και πολύς κόσμος.

Το τριφύλλι έφτασε στην βρύση, αλλά δεν μπόρεσε να πιει νερό. Δεν πειράζει, όμως. Για εμένα σημασία έχει ότι έδειξε πως δεν θα είναι σάκος του μποξ.

Προσωπικά μου άρεσε που είδα έναν Παναθηναϊκό πολεμιστή.

Είναι μεγάλη ιστορία για μια ομάδα να βγάζει ενέργεια, να τα δίνει όλα. Να προσπαθεί, να παλεύει μέχρι το τέλος. Αυτό είδα χθες και ως φίλαθλο με ικανοποίησε.

Η ομάδα του Βόβορα δεν διαθέτει τα λαμπερά ονόματα της Μπαρτσελόνα του Σάρας. Σαφώς ο Παναθηναϊκός δεν είναι ποιοτικός, όμως έχει θέληση και τσαγανό. Και σε πολλές περιπτώσεις αυτό είναι πιο δυνατό για μια ομάδα. Θα δείξει. Ακόμα είναι αρχή.

Ο Βόβορας αναγκάζεται να χρησιμοποιεί λίγους παίκτες, δεν έχει άσο, πάντα υπάρχει θέμα στο 5άρι κι όμως φαίνεται να ελέγχει την κατάσταση.

Ο Μήτογλου προσφέρει περισσότερα ως 5άρι, ο Φόστερ είναι εξαιρετικός επιθετικά, ο Σαντ Ρος θεωρείται και είναι εργαλείο, ο Νέντοβιτς έχει δυνατότητες, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις κάνει το κάτι παραπάνω, ο Κασελάκης είναι ψυχάρα, ο Παπαπέτρου κάνει ό,τι μπορεί και ο Παπαγιάννης ακόμα ψάχνεται.

Το ρόστερ των πράσινων, σύμφωνα βέβαια με το μπάτζετ, δεν είναι για… πέταμα και χθες άφησε υποσχέσεις.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει συνειδητοποιήσει πώς είναι τα πράγματα και θα περιμένει τα επόμενα ματς για να βγάλει πολύ καλύτερα συμπεράσματα. Όπως όλοι μας ασφαλώς.

Αυτό που μετράει είναι ότι αυτή η ομάδα παραμένει όρθια και σε κάθε περίπτωση σέβεται το τεράστιο όνομά της.