Δεν έχει καμία σημασία που ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ σε βάρος της Ομόνοιας.

Αυτό που μετράει είναι ότι οι ερυθρόλευκοι άξιζαν να παίξουν στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση για 20η φορά στην ιστορία τους. 

Και μη νομίζετε ότι είναι πολλές οι ομάδες που έχουν παίξει τόσες φορές. Ελάχιστες είναι. Τα θηρία. Ρεάλ, Μπάρτσα,  Μπάγερν κλπ.

Προσωπικά περίμενα και δεύτερη νίκη του Ολυμπιακού. Γιατί; Διότι είναι κλάσεις ανώτερος από την φιλότιμη ομάδα της Κύπρου.

Ευτυχώς για την Ομόνοια που διέθετε αυτόν τον εξαιρετικό γκολκίπερ, τον Φαμπιάνο. Διαφορετικά θα… έτρωγε δύο και τρία γκολ.

Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο που ανέβασε ταχύτητα η ομάδα του Μαρτίνς δημιούργησε πολλές ευκαιρίες για να πάρει το ματς. Δεν πειράζει.

Η απορία μου είναι γιατί ο Ολυμπιακός σε ένα ακόμα ματς φόρτσαρε στην επανάληψη.

Αυτό έχει το ρίσκο του. Διότι για φανταστείτε να μην έμπαινε η μπάλα – όπως κι έγινε – και στο 80 να δεχόταν γκολ από το πουθενά. Ροντέο θα γινόταν το παιχνίδι

Για εμένα ο Ολυμπιακός έπρεπε να μπει δυνατά να καθαρίσει από το πρώτο ημίχρονο και μετά να κάνει διαχείριση του ματς.

Σε ατομικό επίπεδο ο Εμβιλά έτρεξε πολύ, πήρε μπάλες, μοίρασε το παιχνίδι και συνεργάστηκε μια χαρά με τον Μπουχαλάκη και τον Καμαρά.

Ο Χολέμπας άρχισε να ανεβαίνει, ενώ ο Ραφίνια ήταν πολύ καλός τακτικά. Είχε ρόλο από δεξιά και τον έπαιξε μια χαρά.

Ο Ολυμπιακός θέλει χρόνο για να παίξει ακόμα καλύτερα. Πιο παραγωγικά. Συν ότι στην ομάδα θα μπουν ένας, δυο παίκτες. Ιδιαίτερα ένας ακραίος που τον θέλει πολύ ο Μαρτίνς.

Στα δικά μου μάτια οι ερυθρόλευκοι έχουν πολύ δυνατό οπλοστάσιο, είναι το σούπερ φαβορί να ξαναπάρουν τον τίτλο και στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν.

Η ομάδα είναι πια πολύ έμπειρη, οργανωμένη παντού, σοβαρή και ρολάρει. Είναι ικανή για μεγάλα πράγματα φέτος…