Καλά που μπήκε αλλαγή ο Μάνταλος και έσωσε τον Καρέρα και την ΑΕΚ.

Διότι στο πρώτο ημίχρονο η Ενωση δεν υπήρχε στο γήπεδο. Πολλά χρόνια είχα να δω τόσο άθλια ΑΕΚ. Στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου.

Αμυντικά δεν συνάντησε προβλήματα από τον Παναιτωλικό, όμως από το κέντρο και μπροστά είχε μείνει στα αποδυτήρια.

Οι παίκτες της είχαν πολλά νεύρα, έκαναν εύκολα το λάθος και δεν υπήρχε καμία συνεργασία μεταξύ τους.

Το σκηνικό άλλαξε στην επανάληψη με την είσοδο του Μάνταλου.

Το 3-5-2 έγινε 4-2-1-3 και η ΑΕΚ πήρε μπρος. Ο διεθνής άσος έπαιξε μπροστά από τους Σιμόες, Βασιλαντωνόπουλο ως κλασικό 10άρι και άνοιξε την άμυνα των γηπεδούχων.

Ταυτόχρονα βοήθησε τους Ολιβέιρα, Ανσαριφάρντ να αλλάζουν θέσεις και να πατήσουν περιοχή. Ο δε Λιβάγια θυμήθηκε να παίξει ως Λιβάγια.

Η ΑΕΚ του δευτέρου ημιχρόνου ήταν μια φυσιολογική ΑΕΚ που επέβαλλε τον ρυθμό της και ήταν το αφεντικό του αγώνα.

Τα χρειάστηκε, βέβαια, στο πέναλτι που απέκρουσε ο Τσιντώντας, όμως σαν εικόνα σαφώς ήταν ανώτερη και της άξιζε η νίκη.

Κυκλοφόρησε σωστά και γρήγορα τη μπάλα, έβγαλε ένταση στο παιχνίδι της και έπαιξε με τον αέρα της μεγάλης ομάδας που ό,τι και να γίνει στο τέλος θα πάρει το ματς.

Ο Καρέρα οφείλει να ασχοληθεί με το πρώτο 45λεπτο, διότι έχει κι αυτός την ευθύνη του για τα χάλια της ομάδας.

Όσο για τον Βασιλαντωνόπουλο του αξίζει να πάρει ευκαιρίες, γιατί αν κι έπαιξε σε μια θέση που δεν την ξέρει είχε φιλότιμο, έτρεξε και τα έδωσε όλα.

Ο Παναιτωλικός έβγαλε πάθος, όμως ήταν άτολμος στην επίθεση.