Ο ΠΑΟΚ προερχόταν από την τεσσάρα στου Χαριλάου και νωρίτερα είχε προηγηθεί η εκδρομή του Ολυμπιακού στη Λαμία.

Άρα, η ομάδα του Φερέιρα είχε την μεγάλη πίεση να πάρει οπωσδήποτε τη νίκη και το τονίζω γιατί για εμένα αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που δεν μπόρεσε να πιάσει την γνωστή του απόδοση μέσα στην Τούμπα.

Κι από την άλλη η ΑΕΚ υποτίθεται ότι ήθελε το τρίποντο για να μειώσει τη διαφορά της από τον αντίπαλό της ενόψει των πλέι οφ.

Και τι έκανε η ομάδα του Καρέρα; Έπαιξε φουλ άμυνα και μόλις δέχθηκε το γκολ προσπάθησε να βγει μπροστά για να ισοφαρίσει.

Η εικόνα της ΑΕΚ, δηλαδή, δεν συνάδει με το ποδόσφαιρο που πρέπει να παίζει μια μεγάλη ομάδα. Και ειδικά όταν είναι πίσω βαθμολογικά κι έχει να κερδίσει ντέρμπι εδώ και δύο χρόνια.

Η λογική λέει ότι οι παίκτες της καλούνται να βγάλουν ενέργεια και εγωισμό. Να… φάνε το χορτάρι.

Κι όχι να κατεβαίνουν να παίζουν πίσω από τη μπάλα για να μην χάσουν.

Ασφαλώς η τακτική προσέγγιση στο ματς ανήκει στον προπονητή, όμως εγώ στέκομαι στην νοοτροπία των παικτών της ΑΕΚ.

Άλλο παίζω άμυνα για να μην δεχθώ τέρμα και ταυτόχρονα έχω το μυαλό μου και στην επίθεση κι άλλο να με νοιάζει μόνο να μην χάσω.

Αυτή την ΑΕΚ είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Με 4-3-3 που στην ουσία ήταν 5-4-1.Στην αρχή φάνηκε να έχει επιθετικές τάσεις και πολύ γρήγορα περιορίστηκε σε καθαρά αμυντικό παιχνίδι.

Κι ερωτώ: Και τι θα γινόταν αν το ματς τελείωνε ισόπαλο; Ποια θα ήταν η επιτυχία της ΑΕΚ;

Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ έχασε το αήττητο και είχε άγχος, η Ενωση θα έπρεπε να το εκμεταλλευτεί και να τον αιφνιδιάσει. Όχι απλά να τον περιμένει.

Απογοητευτική ήταν η εμφάνισή της. Κι αποφάσισε να παίξει μπάλα μετά το 1-0. Κι εκεί έδειξε σε δύο περιπτώσεις ότι θα μπορούσε να σκοράρει.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι έτσι έπρεπε να αγωνιστεί από την αρχή του αγώνα.

Η άποψή μου είναι ότι ο Καρέρα φοβήθηκε πολύ τον αγώνα και οι παίκτες της ΑΕΚ έχουν ψυχολογικό πρόβλημα στα ντέρμπι και ιδιαίτερα σε αυτά με τον ΠΑΟΚ.

Ο Δικέφαλος του Βορρά είχε θέμα το πώς θα διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα της ΑΕΚ.

Το πρόβλημα ξεκινούσε από τα χαφ γιατί ο αργός Εσίτι δεν είναι δημιουργικός, ο Βιεϊρίνια ψαχνόταν να βρει τον ρόλο του στον αγωνιστικό χώρο και ο Μίσιτς με τον Μπίσεσβαρ ήταν καλά μπλοκαρισμένοι.

Ναι μεν ο ΠΑΟΚ κρατούσε την μπάλα στα πόδια του και είχε τον απόλυτο έλεγχο, όμως δεν τον ένιωσε για τα καλά η άμυνα της Ενωσης.

Οι γηπεδούχοι, δηλαδή, δεν είχαν εναλλακτικές λύσεις και για μια ακόμα φορά δεν έπαιξαν γρήγορο παιχνίδι.

Όπως για παράδειγμα είχαν κάνει στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα στο ΟΑΚΑ που πραγματικά τότε είχε χαθεί η μπάλα.

Στην επανάληψη ο ΠΑΟΚ μπήκε πολύ πιο δυνατά, κέρδισε το πέναλτι που έκρινε τον αγώνα και μετά πρόσεξε πολύ την άμυνά του. Λογικό αυτό.

Κι επειδή το ποδόσφαιρο είναι στιγμές θα μπορούσε να γίνει το 1-1, όπως και το 2-0.

Σημασία για τον ΠΑΟΚ είναι ότι πέτυχε την πρώτη του φετινή νίκη σε ντέρμπι και δείχνει να ξεπερνάει την  βαριά ήττα από τον Αρη.

Με το τέλος του ματς βγήκε η πίεση των παικτών οι οποίοι πανηγύρισαν αυτό το 1-0 και ο καθένας μπορεί να τους καταλάβει.

Ο σκοπός, άλλωστε, αγιάζει τα μέσα και σήμερα για τον ΠΑΟΚ δεν υπήρχε κανένα άλλο αποτέλεσμα.

Έτσι ακριβώς όφειλε να αντιμετωπίσει τον αγώνα και η ΑΕΚ.