Η ΑΕΚ δεν παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά ξέρει να παίρνει αυτό που θέλει.

Όπως με τον Παναθηναϊκός έτσι κι απόψε με τον Αρη κτύπησε στην αρχή του ματς σαν τη κόμπρα και μετά έκανε αυτό που θέλει να βλέπει ο προπονητής της. Δηλαδή έκλεισε τους χώρους, έπαιξε πολύ σφιχτά κι έβαλε πολύ δύσκολα στον αντίπαλό της.

Ο Αρης είναι μία ομάδα που δημιουργεί εύκολα φάσεις κι όμως σήμερα δεν τα κατάφερε.

Αν εξαιρέσουμε ένα σουτ του Γκάμα στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου οι Θεσσαλονικείς δεν είχαν άλλη τελική στην εστία του Μπάρκα.

Κι αυτό γιατί μπροστά τους είχαν έναν τοίχο. Τόσο καλή ήταν αμυντικά η Ενωση.

Δεν επέτρεψε στους παίκτες του Αρη να κυκλοφορήσουν τη μπάλα και να απειλήσουν.

Ναι μεν οι γηπεδούχοι είχαν την κατοχή, όμως η ΑΕΚ ήταν αυτή που είχε τον έλεγχο του ματς.

Ο Καρέρα ζητούσε από τους παίκτες του να κρατήσουν τη μπάλα – γι’ αυτό έβαλε τον Αραούχο και έδωσε ρόλο στον Λιβάγια – αλλά δεν τα κατάφεραν και περιορίστηκαν καθαρά στα αμυντικά τους καθήκοντα. 

Και φαίνεται ότι αυτό το στιλ του παιχνιδιού τους πάει μια χαρά.

Η ΑΕΚ έχει δέσει, αναδεικνύεται ο Σβάρνας δίπλα στον Βράνιες, ο Σιμάνσκι ταιριάζει πολύ με τον Κρίστιστσιτς και η ομάδα έχει  θωρακιστεί.

Έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση και ψυχολογία. Παίζει πια με τον αέρα της νικήτριας κι αυτό είναι έργο του Ιταλού προπονητή.

Ο Καρέρα έχει κερδίσει τους ποδοσφαιριστές του, δείχνει να μην καταλαβαίνει από ονόματα και η ΑΕΚ κερδίζει τον Αλμπάνη. Ένα παίκτη με όμορφα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του και ικανό να προσφέρει πολλά στην ομάδα του.

Το μόνο που θέλει είναι να εισπράξει εμπιστοσύνη και την βρίσκει από τον ξένο τεχνικό της ομάδας του. 

Ο Αρης αποδείχθηκε κατώτερος του αναμενομένου. Έπαιξε με πάθος, όμως δεν είχε εναλλακτικές λύσεις για να ανοίξει την άμυνα της ΑΕΚ.

Το κακό για τους γηπεδούχους ήταν ότι αγχώθηκαν πολύ με το ωραίο γκολ του Αλμπάνη και αγωνίστηκαν με τρομερή πίεση για την ισοφάριση.

Δεν είχαν καθαρό μυαλό και πολλές από τις ενέργειές τους ήταν βεβιασμένες. Έτσι όπως έπαιξαν δεν τους άξιζε να πάρουν ούτε τον βαθμό.