Το δεύτερο ημίχρονο του ντέρμπι θύμισε το περσινό ματς που ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίσει και με διαφορά.

Κι απόψε οι ερυθρόλευκοι άξιζαν τη νίκη. Όχι μόνο γιατί ο κακός Ισπανός διαιτητής δεν τους έδωσε καθαρό πέναλτι, αλλά διότι έχασαν δύο, τρεις μεγάλες ευκαιρίες κι έπαιξαν τον αντίπαλό τους σαν τη γάτα με το ποντίκι.

Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός δεν άρεσε. Ήταν αναιμικός.

Ο Βαλμπουενά με τον Ποντένσε δεν τράβηξαν και η ομάδα είχε σοβαρό θέμα παραγωγής του παιχνιδιού.

Ο μόνος που προσπαθούσε κι άπλωνε το ματς ήταν ο Μπουχαλάκης.

Έτσι, ο ΠΑΟΚ είχε εύκολη αποστολή και σαν ομάδα ήταν πιο οργανωμένη και καλύτερα τακτοποιημένη στον αγωνιστικό χώρο.

Έγινε και το 0-1, οπότε ο Δικέφαλος ήταν καβάλα στο άλογο και φαινόταν να έχει τον πρώτο λόγο.

Στην επανάληψη, όμως, ήρθαν τα πάνω κάτω για τους Θεσσαλονικείς και σε αυτό πρώτα ευθύνονται οι ίδιοι, διότι με το καλημέρα οπισθοχώρησαν σε τέτοιο βαθμό που μόνοι τους έβαλαν τον Ολυμπιακό μέσα στην περιοχή τους.

Άλλο που δεν ήθελαν οι γηπεδούχοι. Με τη βοήθεια της εξέδρας πίεσαν τον ΠΑΟΚ, δεν τους πήρε από κάτω ο μη καταλογισμός του καταφανέστατου πρώτου πέναλτι και ισοφάρισαν με το δεύτερο.

Και πάλι, όμως, συνέχισαν να έχουν την πλήρη κατοχή και να πολιορκούν την εστία του Ζίφκοβιτς.

Ο Μαρτίνς τα έπαιξε όλα για όλα. Πρώτα έβαλε τον Σουντανί από το 40 και μετά με την είσοδο και του Γκερέρο ο Ολυμπιακός έπαιζε ουσιαστικά με τρεις κυνηγούς.

Για εμένα πολύ καλά έκανε ο Πορτογάλος, διότι ήθελε  τη νίκη και το έδειξε.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού έδωσαν πολλά σε αυτό το ματς, αλλά πήραν λίγα.

Η ισοπαλία σαφώς δεν σημαίνει τίτλο για τον ΠΑΟΚ, όμως η ομάδα της Θεσσαλονίκης υπερτερεί στα σημεία.

Συν ότι έμεινε αήττητη για 47ο σερί αγώνα κι αυτό είναι  ό,τι το καλύτερο για τη ψυχολογία των παικτών.

Ο Φερέιρα φοβήθηκε το ματς. Το διαχειρίστηκε λάθος στο δεύτερο ημίχρονο και είναι τυχερός που δεν έχασε.

Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να κρατήσει μπάλα και να βγει από τα καρέ του.

Η είσοδος του Μαουρίτσιο χρειαζόταν πολύ πιο νωρίς. Είναι ο ιδανικός παίκτης να παγώσει τον ρυθμό του ματς και ταυτόχρονα να βγάλει την ομάδα του στην κόντρα. Το προσπάθησε μερικές φορές με τον Λημνιό.

Ο Ολυμπιακός σπατάλησε ένα ολόκληρο ημίχρονο και φαινόταν ότι είχε τρομερό άγχος.

Γι’ αυτό και σε πολλές φάσεις την πάτησε από την βιασύνη του. Οι παίκτες του δεν είχαν καθαρό μυαλό.

Ακόμα και στην επανάληψη που έπαιξαν σχεδόν μονότερμα είχαν θέμα στην τελική τους προσπάθεια.

Λόγω ατμόσφαιρας διψούσαν για τη νίκη κι αυτό στάθηκε εμπόδιο να ξεδιπλώσουν το ατομικό και ομαδικό τους ταλέντο.

Περισσότερο έπαιζαν με τον αέρα της εξέδρας και έβγαζαν μια ορμητικότητα που δεν πατούσε πάνω σε κάποιο πλάνο η, στρατηγική.

Όλα για όλα για το δεύτερο γκολ που δεν σημειώθηκε ποτέ…