Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά λόγια για την ήττα του Ολυμπιακού στο Λονδίνο.

Ο Μεριά είναι αυτός που “χάλασε” το μυαλό της ομάδας κι ένας θρίαμβος μετατράπηκε σε εφιαλτικό βράδυ.

Δεν υπάρχουν λόγια για το λάθος του Τυνήσιου. Και, μάλιστα, στην εκπνοή του ημιχρόνου. Ό,τι χειρότερο για τους ερυθρόλευκους.

Διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η επανάληψη ξεκινούσε από το 0-2. Η Τότεναμ θα ένιωθε πολύ μεγαλύτερη πίεση και  η ψυχολογία του Ολυμπιακού θα ήταν στα ύψη.

Μην ξεχνάτε ότι με νίκη θα ήταν αγκαλιά με την πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και όχι στο Γιουρόπα.

Γι’ αυτό λέω ότι η γκάφα του Μεριά ήταν κάτι παραπάνω από κομβική. Και, δυστυχώς, για τον Ολυμπιακό δεν ήταν η πρώτη φορά.

Καλός παίκτης ο Μεριά, αλλά είναι κουρασμένος και σωματικά και πνευματικά.

Μέχρι το 2-1, δηλαδή ένα ολόκληρο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήταν το κάτι άλλο.

Σαφώς οι Λονδρέζοι παρουσιάστηκαν κατώτεροι του αναμενομένου, όμως η ομάδα του Μαρτίνς μπήκε με άγριες διαθέσεις, έδειξε τα δόντια της και πήρε αυτό που άξιζε.

Ακόμα και στο 2-2 ο Ολυμπιακός έπαιζε στα ίσα την Τότεναμ και για εμένα ο Μαρτίνς θα έπρεπε να ρίξει στο ματς τον Βαλμπουενά. Και για ψυχολογικούς λόγους μετά την ισοφάριση.

Όταν έγινε το 3-2 ήταν ήδη αργά και όλοι περιμέναμε το 4-2 κι όχι το 3-3- Η ζημιά είχε γίνει από τον Τυνήσιο.

Πραγματικά ήταν κρίμα για έναν τόσο καλό Ολυμπιακό να δέχεται τέσσερα τέρματα από μία μέτρια ομάδα, επειδή δεν είχε απάντηση στο τραγικό λάθος ενός παίκτη του.

Οι ερυθρόλευκοι όφειλαν να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι για να βγάλουν αντίδραση κι αυτό βαραίνει όλους στην ομάδα.

Διότι – μεταξύ μας – δεν είναι δυνατόν ένα λάθος να γκρεμίζει τα πάντα. Στο ποδόσφαιρο τα πάντα συμβαίνουν και οι ομάδες επιβάλλεται να πολεμούν κι όχι να πετούν λευκή πετσέτα.