Έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν ότι θεωρώ τον Αργύρη Πεδουλάκη έναν ικανότατο προπονητή.

Και θεώρησα λογική την κίνηση του Γιαννακόπουλου να τον ξαναπάρει στον Παναθηναϊκό και να του δώσει μία ακόμη ευκαιρία.

Το ότι ο Παναθηναϊκός έχασε από μια… Αλμπα με καθαρή ευθύνη του Πεδουλάκη δεν σημαίνει ότι παίρνω πίσω αυτά που έχω γράψει. Άλλο οι δυνατότητες του Ελληνα προπονητή κι άλλο το προχθεσινό κοουτσάρισμά του που θα μείνει στην ιστορία του Παναθηναϊκού.

Βλέποντας πέντε παίκτες των πρασίνων να παίζουν σε όλο το ματς θυμήθηκα τις παλιές εποχές με Ιωαννίδη στον Αρη που έβαζε την ίδια πεντάδα κι αλλαγή τον Λυπηρίδη. Εποχές Φασούλα, Πρέλιεβιτς, Φάνη και πάει λέγοντας.

Άλλο τότε το μπάσκετ κι άλλο το σημερινό. Τελείως διαφορετικές οι απαιτήσεις του.

Οι παίκτες φτύνουν αίμα σε κάθε ματς στην Ευρωλίγκα και σκεφτείτε τους Καλάθη, Παπαπέτρου, Τόμας, Γουάιλι και τον φουκαρά τον Παππά, ο οποίος προέρχεται από χιαστούς και θλάση, τι θα τράβηξαν.

Κανονικά αυτοί οι πέντε θα πρέπει να πάρουν άδεια δύο, τρεις ημέρες για να συνέλθουν, διότι την άλλη εβδομάδα έχουν δύο ματς εκτός έδρας. Αεροδρόμια, αεροπλάνα, ταλαιπωρία γενικά.

Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι ένας φτασμένος προπονητής επέλεξε να βγάλει ένα ολόκληρο παιχνίδι με δύο παρατάσεις μόνο με πέντε παίκτες.

Στερείται λογικής. Κι αυτά που είπε ο Πεδουλάκης για μαρκαρίσματα και αθλητικότητα είναι ανάξια σχολιασμού. Ποια αθλητικότητα με αυτή την Αλμπα που έπαιζε μισή;

Εδώ στα δύο πρώτα δεκάλεπτα το Τριφύλλι δέχθηκε 58 πόντους. Μιλάμε για φοβερά πράγματα.

Η γερμανική ομάδα ήταν ο ιδανικότερος αντίπαλος μετά το στραπάτσο με τον Προμηθέα κι όμως ο Παναθηναϊκός έκανε το ιδανικό χαρακίρι.

Μέχρι αύριο το πρωί μπορώ να γράφω γι’ αυτά που είδαμε χθες στο ΟΑΚΑ.

Κι αναρωτιέμαι αν ο Πεδουλάκης ήταν όντως στον κόσμο του η, με αυτά που έκανε επιζητούσε την έξοδο. Όχι για την αποζημίωση – διότι δεν είναι τέτοιος άνθρωπος – αλλά για δικούς του προσωπικούς λόγους.

Οι αποφάσεις του, η επιλογή του να κρατήσει στον πάγκο 7 παίκτες, τα όσα έλεγε στα τάιμ άουτ και γενικά η γλώσσα του σώματος ήταν ξένα προς τον προπονητή Πεδουλάκη. Σαν να ήταν άλλος κι όχι ο Αργύρης.