Παρακολουθώ στενά την υπόθεση του μικρού Παναγιώτη Ραφαήλ, ο οποίος πάσχει από μία σπάνια ασθένεια στο μυϊκό του σύστημα και πρέπει να μεταβεί επειγόντως στη Βοστώνη για να σωθεί η ζωή του. 

Η θεραπεία γίνεται με ενέσιμο σκεύασμα και θα έχει αποτέλεσμα μόνο αν ξεκινήσει και ολοκληρωθεί μέχρι το παιδάκι να φτάσει 2 χρόνων. 

Ο Παναγιώτης Ραφαήλ είναι ήδη 18 μηνών και ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι έπρεπε ήδη να βρίσκεται στην Αμερική που έχει εγκρίνει τη θεραπεία του.

Αλλά το κόστος φτάνει τα 3 εκατ. ευρώ και, δυστυχώς, το ελληνικό κράτος έχει αρνηθεί δύο φορές να καλύψει όλο η, το μεγαλύτερο μέρος του ποσού. Γι’ αυτό κι έχει ξεκινήσει ένας τεράστιος αγώνας από πολύ κόσμο για να βοηθήσουν την οικογένεια και να σωθεί αυτό το αγγελούδι.

Η κυπριακή κυβέρνηση βρήκε τον τρόπο και βοήθησε ένα δικό της παιδί που αντιμετώπιζε την ίδια ασθένεια.

Σαν πολίτης αυτής της χώρας αισθάνομαι μεγάλη ντροπή που η πατρίδα μου δεν κάνει ό,τι πρέπει και μπορεί για να σώσει τον μικρό Παναγιώτη Ραφαήλ.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν δικαιολογίες και οικονομικά άλλοθι. Κόβεις το λαιμό σου και βρίσκεις τη λύση.

Δεν με απασχολεί αν οι πόροι θα βρεθούν από το Υπουργείο Υγείας, τον ΕΟΠΥΥ, από διάφορα δημόσια έσοδα, από χρωστούμενα, από κλεμμένα και πάει λέγοντας.

Ξέρω καλά ότι λεφτά μπορούν να βρεθούν. Το θέμα είναι να υπάρχει βούληση. Διότι αν ο Παναγιώτης Ραφαήλ ήταν γιος κάποιου επώνυμου ούτε καν θα είχε δημοσιοποιηθεί το θέμα. Θα είχαν κινητοποιηθεί οι πάντες και θα είχε πάρει τον δρόμο του.

Θα περίμενα από την ελληνική Πολιτεία να δείξει το κοινωνικό της πρόσωπο. Όπως φυσικά από την Εκκλησία. Την μόνιμα απούσα σε ανάλογες περιπτώσεις.

Δεν λέω ότι δεν προσφέρει, αλλά υπάρχουν συμπατριώτες μας που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα και η Εκκλησία διαθέτει χρήμα να βοηθήσει.

Έχει ήδη συγκεντρωθεί ένα σεβαστό ποσό και ελπίζω ότι πάρα πολύ σύντομα οι γονείς του Παναγιώτη Ραφαήλ θα είναι σε θέση να πάνε το βλαστάρι τους στην Αμερική.

Ούτε θέλω να το σκέφτομαι ότι το παιδάκι δεν θα σωθεί για τα ρημάδια τα χρήματα και την ελληνική γραφειοκρατία. Αλίμονό τους αν ο μικρός δεν πάει στη Βοστώνη.

Υπάρχουν, πάντως, κάποιοι λεφτάδες που παραμένουν άνθρωποι. Αυτοί ό,τι κάνουν… 

Υ.Γ:Ο Βασίλης Κικίλιας δήλωσε πριν από λίγο ότι το θέμα είναι επιστημονικό κι όχι οικονομικό. Δεν είμαι γιατρός για να απαντήσω. Ξέρω, όμως, ότι η θεραπεία στη Βοστώνη είναι μια μεγάλη ελπίδα. Σε αντίθεση με τη θεραπεία στην Ελλάδα που έχει σταθεροποιήσει την κατάσταση, αλλά δεν υπάρχει βελτίωση.

Ποιος, λοιπόν, γονέας δεν θα πήγαινε το παιδί του στην Αμερική και θα το άφηνε εδώ; Κι ο Κικίλιας να ήταν στη θέση τους το ίδιο θα έκανε. Αν όχι, να βγει και να το πει δημόσια.

Κι ερωτώ τον γιατρό, τον επιστήμονα Βασίλη Κικίλια κι όχι τον υπουργό. Αν έρθει το μοιραίο, τι θα πει στους γονείς του Παναγιώτη Ραφαήλ; Ότι το αγγελούδι τους “έφυγε” γιατί το θέμα του ήταν επιστημονικό;