Ένα μεσημέρι οδηγούσα το μπλε Lada του πατέρα μου με συνοδηγό τον Κώστα τον Καίσαρη. Πηγαίναμε στα γραφεία της τότε ΕΠΑΕ.

Περάσαμε από το Α΄ Νεκροταφείο και πέσαμε σε κηδεία. Ο Κώστας “φόρτωσε” και άρχισε τα δικά του:”Κοίταξέ τους. Όλοι τους είναι υποκριτές. Δεν ήρθαν για τον πεθαμένο, αλλά για να τους βλέπει ο ένας κι ο άλλος. Και δεν μπορώ να καταλάβω, ρε παιδί μου, γιατί όταν πεθαίνει κάποιος όλοι πρέπει να μιλάνε με τα καλύτερα λόγια. Όλοι καλοί είμαστε; Τόσα καθίκια υπάρχουν ανάμεσά μας…”

Γυρίζω εγώ και του λέω: “Δηλαδή, Κώστα, να μην έρθω στην δική σου κηδεία…”

Και μου απάντησε:”Τι θα με νοιάζει τι θα κάνεις; Σάμπως θα μπορώ να σε δω; Άπαξ και τελειώσεις αυτό ήταν. Πάπαλα. Σε λίγο καιρό κανένας δεν θα σε θυμάται…”

Και τα έφερε έτσι η ζωή που ο Κώστας δεν είναι πια ανάμεσά μας και αύριο στις 1 μετά το μεσημέρι θα τον αποχαιρετήσουμε.

θα μπορούσα να γράψω ένα σωρό πράγματα για τον Καίσαρη και τα όσα ζήσαμε στον θρυλικό “ΦΙΛΑΘΛΟ”.

Με κάλυψε, όμως, ο Νίκος ο Καραγιαννίδης που τον ήξερε απ’ έξω και ανακατωτά.

Προσωπικά έμαθα αρκετά πράγματα από τον Κώστα. Ήταν ο βασιλιάς του παρασκηνιακού ρεπορτάζ, διότι είχε έναν μοναδικό τρόπο που προσέγγιζε τους μεγάλους του ποδοσφαίρου.

Τα κείμενά του στον “Αποδυτηριάκια” έχουν γράψει ιστορία.

Δεν ξέρω αν ήταν ο κορυφαίος η, από τους κορυφαίους αθλητικούς συντάκτες, ξέρω ότι ήταν πολύ προχωρημένος για την εποχή του.

Είχε μεγάλο όνομα στον χώρο και στην πιάτσα του ποδοσφαίρου γενικότερα κι αυτό δεν ήταν τυχαίο, ούτε εύκολο. Το κατάκτησε.

Η καριέρα του θα μπορούσε να εκτοξευτεί στα ύψη, αλλά ο Καίσαρης είχε συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες απόψεις για τη δημοσιογραφία γενικότερα.

Κι επειδή το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές δεν του πήγαινε το πολύ χρήμα, η γκλαμουριά και η πολυτελή ζωή.

Στο κάτω κάτω τόσα είχε κάνει από μικρός.Την είχε ρουφήξει τη ζωή κι ας την γαμοσταύριζε. Του άρεσε, άλλωστε, να είναι αθυρόστομος. Το απολάμβανε…

θα σταματήσω, όμως, εδώ, διότι δεν θα επιθυμούσε να ανοιχτώ. Και πολλά έγραψα. Αν μπορούσε θα μου την έλεγε κι άσχημα…