Μέχρι την Κυριακή το απόγευμα ο Παναθηναϊκός βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η εικόνα του ήταν απογοητευτική.

Ο Δώνης σκέφτηκε παραίτηση, ο Νταμπίζας τα… έχωσε στους παίκτες, οι οργανωμένοι έκαναν αποχή στο ντέρμπι και διαδήλωσαν κατά Αλαφούζου. Και τόσα άλλα.

Και ξαφνικά μετά το 1-1 διαβάζεις και ακούς φοβερά πράγματα. Ότι αυτός είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός, ότι ο Σένκεφελντ και ο Μολό είναι οι ξένοι που κάνουν τη διαφορά κι ένα σωρό διθυραμβικά σχόλια για πρόσωπα και ομάδα συνολικά.

Εντάξει, σαν λαός είμαστε των άκρων, αλλά όχι κι έτσι, ρε παιδιά. Δεν γίνεται τη μία να είσαι άχρηστος και την άλλη  ομαδάρα με παικταράδες.

Προκαλείτε ζημιά. Και στον χώρο και πολύ περισσότερο στον κόσμο. Τον μπερδεύετε με όλα αυτά…

Είναι γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε με ψυχή στο ντέρμπι και ιδιαίτερα στο δεύτερο ημίχρονο τα έδωσε όλα.

Όχι, όμως, ότι έπαιξε τη μεγάλη μπάλα και θάμπωσε με την απόδοσή του. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.

Ο Δώνης και οι παίκτες του πρέπει να δουλέψουν σκληρά και να το προσπαθήσουν πολύ για να συνέρθει η ομάδα.

Δεν μπορεί να γίνει από τη μία ημέρα στην άλλη. θα χρειαστεί χρόνος και οι σωστές επιλογές του προπονητή σε πρόσωπα και σχήματα.

Ο Σένκεφελντ έδειξε καλά στοιχεία, όμως πρέπει να τον ξαναδώ σε αρκετά ματς για να έχω ολοκληρωμένη άποψη.

Τα ίδια, φυσικά, ισχύουν για τον Μολό και τον Μπεκ. Και γενικά για τον κάθε ποδοσφαιριστή.

Αυτός που προκαλεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ο Περέα. Μου αρέσει γιατί έχει θράσος, είναι γρήγορος και μπουκαδόρος.

Δεν πρόκειται να γράψω περισσότερα πράγματα, διότι θέλω να τον παρακολουθήσω σε βάθος χρόνου.

Σίγουρα του αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες από τον προπονητή του. Τώρα έχει ψυχολογία και μετά τον τραυματισμό του Μακέντα λογικά θα περιμένει με τον Πανιώνιο να ξεκινήσει στην αρχική ενδεκάδα.

Ο πιτσιρικάς ίσως αποδειχθεί εξαιρετική λύση για τον Δώνη και γενικά για το Τριφύλλι.