Στην πορεία θα φανεί αν οι Αλαφούζος, Νταμπίζας και Δώνης έπραξαν το σωστό. Ίσως και στο ντέρμπι της Κυριακής με τον Ολυμπιακό.

Προσωπικά έχω τοποθετηθεί πολλές φορές. Και το επανέλαβα αμέσως μετά το 4-0 από τον Αρη. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει την ευθύνη για τη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός.

Σήμερα, όμως, θέλω να ασχοληθώ με τον Νταμπίζα. Τον αγαπημένο “Ντάμπι” των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

θα διαβάσατε, φαντάζομαι, τι είπε στους παίκτες, τους οποίους θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνους για τα χάλια της ομάδας.

Έμαθα, μάλιστα, ότι το ύφος του και γενικά το στιλάκι του ήταν τόσο προκλητικό που κάποιοι αντέδρασαν.

Συμφωνώ ότι οι παίκτες έχουν το δικό τους σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης και χρειάζεται από κάποιον να τους τρίξει τα δόντια, όμως υπάρχουν όρια. 

Όπως βάζουν πλάτη τόσους μήνες που είναι απλήρωτοι έτσι και η ομάδα οφείλει να κάνει το ίδιο. Δεν λέω να χαϊδέψει, αλλά ούτε και να… δείρει.

Ο Νταμπίζας, λοιπόν, επιχείρησε να χτίσει άλλοθι. Διότι αν ήταν σωστός και δίκαιος ο πρώτος που θα τα έβαζε έπρεπε να ήταν ο ίδιος του ο εαυτός.

Για τέσσερις λόγους. Ο πρώτος είναι για τα… σαπάκια που έφερε και ο δεύτερος ότι με την απόκτηση αυτών των παικτών έκανε μεγάλη ζημιά στην ψυχολογία των περισσότερων παικτών της περσινής ομάδας.

Και πιο πολύ των νεαρών και ιδιαίτερα των μεσοεπιθετικών. Διότι όταν παίρνεις Μολό, Μπεκ και Κολοβό για εξτρέμ αυτόματα στέλνεις το μήνυμα ότι η ομάδα έχει σοβαρό θέμα από τα άκρα. Ενώ αντίθετα στις θέσεις του φορ, του στόπερ και του αμυντικού χαφ υποτίθεται ότι είσαι γεμάτος….

Τρίχες κατσαρές. Εκεί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ιδιαίτερα στο κέντρο.

Τρίτος λόγος ήταν οι χειρισμοί του Νταμπίζα στις ανανεώσεις των πιτσιρικάδων. Το τράβηξε πολύ, ενώ με τον Χατζηγιοβάνη ακόμα δεν έχει βρεθεί άκρη.

Και το ίδιο ισχύει με τους κομμένους. Μεγάλη πληγή η ομάδα να έχει στο ρόστερ της παίκτες που δεν υπολογίζονται.

Μέχρι ενός ορισμένου σημείου μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που έχει συναντήσει ο τεχνικός διευθυντής του Τριφυλλιού λόγω της οικονομικής στενότητας. Ήξερε, όμως, με ποιον έχει να κάνει.

Από τη στιγμή που δέχθηκε να τραβήξει κουπί όφειλε να φτάσει μέχρι το τέρμα. Να βρει στεριά κι όχι να πελαγοδρομεί. Κι αυτός και η ομάδα.

Ο Νταμπίζας έχει αποτύχει, ο Δώνης δείχνει αμηχανία και γενικά είναι έξω από τα νερά του, άρα ο Παναθηναϊκός μπορεί να σηκωθεί μόνο από τους παίκτες του. Αρκεί κάποιος να βρει το κουμπί τους και να τους βγάλει εγωισμό.

Το ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο ίσως είναι η ευκαιρία τους…