Όπως με την Φέγενορντ έτσι και με τον Αγιαξ ο Παναθηναϊκός ήταν σούπερ αποτελεσματικός. Στο Ρότερνταμ έφτιαξε τρεις φάσεις κι έβαλε τρία γκολ. Στο Αμστερνταμ έκανε δύο φάσεις και πέτυχε δύο γκολ.

Και στα δύο ματς κέρδισε κι αυτό είναι σημαντικό μόνο για την ψυχολογία των παικτών του και ειδικά των πιο μικρών σε ηλικία.

Αλλά όχι ότι ξαφνικά έχει γίνει ομαδάρα. Διότι διαβάζω ένα σωρό αρλούμπες…

Καμιά ομάδα στον κόσμο δεν γίνεται να είναι τόσο αποτελεσματική. Για να φτάνει στη βρύση και να πίνει νερό θα πρέπει να χτίζει επιθέσεις. Να έχει καλή και γρήγορη κυκλοφορία και να δημιουργεί.

Στα περισσότερα ματς, άλλωστε, ο Παναθηναϊκός θα καλείται να έχει την κατοχή της μπάλας. Δεν μπορεί να κάθεται πίσω και να παίζει στην κόντρα.

Αυτό θα γίνει σε ντέρμπι η, έστω σε αγώνες που ο αντίπαλος είναι ανώτερος και πιο ποιοτικός. Όπως στα δύο παιχνίδια της Ολλανδίας.

Ο Δώνης ξέρει ότι πρέπει να δουλέψει πολύ στο κομμάτι της ανάπτυξης. Γι’ αυτό και επέμενε στον Ζαχίντ, τον οποίο θεωρεί κομβικό παίκτη για να πάρει η ομάδα τα πάνω της όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι.

Αυτός ο Παναθηναϊκός υστερεί στο παιχνίδι πρωτοβουλίας. Δεν διαθέτει τους κατάλληλους παίκτες για να παίζει το ρόλο του αφεντικού σε έναν αγώνα με απαιτήσεις.

Γι’ αυτό και σωστά με την Φέγενορντ και τον Αγιαξ ο Δώνης επέλεξε να παίξει πίσω από τη μπάλα και του βγήκε μια χαρά.

Οι πράσινοι είχαν πολύ καλή ανασταλτική λειτουργία. Η άμυνα συγχρονίστηκε με την μεσαία γραμμή και υπήρχε  εξαιρετική κάλυψη χώρων.

Οι παίκτες ήξεραν τι πρέπει να κάνουν και συνεργάστηκαν ιδανικά μεταξύ τους.

Πιθανόν να τους πάει αυτό το στιλ του δυνατού και φιλότιμου παιχνιδιού, αλλά ξέρουν καλά, όπως και ο προπονητής τους, ότι στο πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να παίζει έτσι.

Επιβάλλεται μία άλλη προσέγγιση στους περισσότερους αγώνες και ο Δώνης δεν έχει άλλο δρόμο…

Στο πρώτο μισό του περασμένου πρωταθλήματος το Τριφύλλι έδειξε όμορφα στοιχεία και ο κόσμος περιμένει ανάλογη συνέχεια, αλλά σε βάθος χρόνου.

Αυτό θα είναι και το μεγάλο στοίχημα του Δώνη.