Μπορεί να έχει 66 ολόκληρα χρόνια στην… πλάτη του ως ηθοποιός, ο 88χρονος σήμερα Γιάννης Βογιατζής όμως δεν ξεκίνησε από το θέατρο αλλά από άλλον επαγγελματικό χώρο.

Όπως θυμάται και εκείνος τα πρώτα βήματά του: «Ήμουν δημοσιογράφος, βοηθός του Σπύρου Μελά» λέει στη real και συνεχίζει: «Και μετά ξάφνου, απέκτησα το όνειρο να με ακούσει ο Τάκης Χορν. Τον έψαξα και τον βρήκα. «Τι θέλεις από εμένα;», με ρώτησε. «Να μου πείτε αν κάνω για το θέατρο ή όχι». «Τι εννοείς;». «Αν κάνω, θα γίνω ηθοποιός, αν δεν κάνω, θα γίνω πάλι ηθοποιός». «Κάνεις», μου είπε».

Ποιοι ήταν οι δάσκαλοι του θεατρικού σας «αρχιπελάγους»;

«Ο πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο εαυτός μου. Αυτοδίδακτος και εγώ, όπως όλοι. Αλλά το πάθος μου για το θέατρο ήταν τέτοιο που πίστευα ότι, αν δεν γίνω ηθοποιός, δεν θα μπορούσα να βηματίσω. Θα έχανα την ισορροπία μου, ψυχική και σωματική. Δάσκαλοι-σταθμοί για εμένα στάθηκαν ο Κάρολος Κουν, ο Μίμης Φωτόπουλος, φίλος με μια σπάνια συνείδηση, ο Κώστας Μουσούρης, ο Φιλοποίμην Φίνος και ο μέγας Νίκος Τσιφόρος. Δεν ξέρουν σήμερα οι Ελληνες τι ήταν ο Τσιφόρος. Μυαλό-βιβλιοθήκη, κρίση-ξυράφι. Από τον Κουν πήρα το απόλυτο δόσιμο στην τέχνη μου, από τον Ροντήρη να τονίζω σωστά και να ξέρω τι λέω την πάσα στιγμή. Ο Χορν με έβαλε στο θέατρο. Μπήκα και πήγα κατευθείαν στο τρίτο έτος λόγω Εμφυλίου. Εκεί συνάντησα τον Αλεξανδράκη, τη Συνοδινού και την Ειρήνη Παππά. Ευτύχησα να δω τον Αιμίλιο Βεάκη να τον αποθεώνει ένα ολόκληρο θέατρο φωνάζοντας «Βεάκης, Βεάκης, Βεάκης».