Ζούμε αυτή τη μαγεία που μας προσφέρει το διεθνές ποδόσφαιρο και το Τσάμπιονς Λιγκ και όταν υποχρεωτικά ασχολούμαστε με το τι συμβαίνει στο αθλητικό σπίτι μας, μάς πιάνει μελαγχολία.

Δεν είμαστε άξιοι να διοργανώσουμε ούτε έναν τελικό κυπέλλου με κόσμο. Φοβόμαστε τα χειρότερα.

Στο μπάσκετ τα δύο μεγαθήρια τα έχουν κάνει μπάχαλο. Μαζί κι όσοι επώνυμοι κι ανώνυμοι συμμετέχουν με τον τρόπο τους.

Έχει πέσει τόσο χαμηλά το επίπεδο που… αγιοποιείται το ποδόσφαιρο.

Μέχρι εκεί κατάφεραν να φτάσουν το μπάσκετ που ο Ελληνας το αγαπάει και στενοχωριέται με αυτά που γίνονται.

Οι διαιτητές ποδοσφαίρου και μπάσκετ τρέμουν να κυκλοφορήσουν. Το ξύλο, οι απειλές και οι εκβιασμοί πάνε σύννεφο.

Και προσέξτε, αυτά που περιγράφω είναι των ημερών. Η επικαιρότητα. Που να αρχίσω να αραδιάζω τι συμβαίνει γενικά στον ελληνικό αθλητισμό…

Προσωπικά είμαι με τον τεράστιο Αντετοκούνμπο, την εκπληκτική Στεφανίδη, τον απίθανο Πετρούνια, τον γίγαντα Τσιτσιπά, τον Μανωλά και τον Σωκρατη.

Με όλα τα ελληνόπουλα που θριαμβεύουν στο εξωτερικό και είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές μας.

Αυτοί είναι ο αθλητισμός. Αυτή είναι η  Ελλάδα. Κι είναι κρίμα να ασχολούμαστε με τη βρωμιά.

Δυστυχώς, αυτή είναι η δουλειά μας, αλλά κάποιες φορές ίσως κι εμείς θα πρέπει να κάνουμε την… υπέρβασή μας.

Ο νοών νοείτω…