Η Λίβερπουλ είναι πάντα Λίβερπουλ, το Ανφιλντ είναι πάντα Ανφιλντ, αλλά θα είμαι ψεύτης αν σας γράψω ότι περίμενα αυτή την επική ανατροπή.

Όχι γιατί απουσίαζαν ο Σαλάχ με τον Φιρμίνο, αλλά είχα την αίσθηση ότι η Μπαρτσελόνα είχε πληγωθεί από το περσινό στραπάτσο με τη Ρόμα και χθες το βράδυ θα έβγαζε εγωισμό.

Αντί γι’ αυτό εμφανίστηκαν κάτι γατάκια με πρώτον και κορυφαίο τον Βαλβέρδε. Θλιβερή η παρουσία του στον πάγκο. Στην κυριολεξία ήταν ανύπαρκτος και για μένα έπρεπε ήδη να έχει παραιτηθεί…

Ας μην αδικώ, όμως, την τεράστια Λίβερπουλ που το χθεσινό κατόρθωμά της δεν μπορώ να το συγκρίνω με κανένα άλλο. Κι είναι αρκετά…

Με το καλημέρα του αγώνα φάνηκε τι μπορεί να συμβεί. Όχι με το γρήγορο γκολ, αλλά με τη σφαλιάρα του Σκωτσέζου του Ρόμπερτσον στον Μέσι. Τον καλωσόρισε στο Ανφιλντ και του έστειλε μήνυμα τι θα ακολουθήσει.

Η Λίβερπουλ δεν είναι ομάδα που θα παίξει σαν τη Μπάρτσα και τη Σίτι. Ξεχωρίζει, όμως, για τη δυναμική της και νοιάζεται για την ουσία.

Στον Κλοπ δεν αρέσουν οι πολλές πασίτσες και το παιχνίδι της υπομονής. Είναι μπουκαδόρος προπονητής κι αυτό έχει περάσει στους παίκτες του. Να πιέζουν τον αντίπαλο, να τον πρεσάρουν και να τον αγχώνουν.

Η αγγλική ομάδα μπήκε αποφασισμένη να πολεμήσει για το θαύμα και τα κατάφερε διότι το πίστευε.

Κι αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό. Η πρόκληση του να φτάσεις εκεί που δεν μπορείς!

Σε τέτοια παιχνίδια τα συστήματα και οι τακτικές πάνε περίπατο. Αυτό που μετράει είναι η ενέργεια που βγάζεις, το πάθος, η ψυχή, η καρδιά.

Η Λίβερπουλ τα είχε όλα. Αντίθετα με την Μπάρτσα που την ξαναπάτησε. Όπως στη Ρώμη. Διαχειρίστηκε λανθασμένα το 3-0 τοιυ πρώτου ματς και έγινε ρόμπα.

Οι λέξεις συγχαρητήρια και μπράβο είναι λίγες μπροστά σε αυτό που πέτυχε η ομάδα του Κλοπ.

Είμαι Τσέλσι, αλλά μεγάλωσα με το αγγλικό ποδόσφαιρο και χαίρομαι όταν ομάδες από το Νησί με καθηλώνουν με αυτά που μου προσφέρουν.

Ειλικρινά σας το λέω προσωπικά θα προτιμήσω να δω Κόβεντρι – Ιπσουιτς από ένα ματς της Ισπανίας η, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας. Με εξαίρεση, βέβαια, τα ντέρμπι.

Είναι τέτοιος ο ρυθμός, η ατμόσφαιρα, η ένταση του αγώνα, η αύρα του αγγλικού ποδοσφαίρου που μόνο αν το έχεις ζήσεις μπορείς να το νιώσεις.

Για πολλά χρόνια υπήρξα μέλος της Τσέλσι και το Στάμφορντ Μπριτζ στο Φούλαμ ήταν το πρώτο γήπεδο που πήγα στο Λονδίνο. Σε αγώνα με την Αστον Βίλα. Αυτό ήταν.

Ποδοσφαιρικά είμαι Αγγλος κι εννοείται εθνική Αγγλίας μέχρι κόκκαλο. Κι ας είναι αυτή που είναι. Αντιμετωπίζω το ποδόσφαιρο ως θέαμα, ως αρχή, μέση και τέλος. Κι όχι το αποτέλεσμα.

Χθες το βράδυ κέρδισε και το αγγλικό ποδόσφαιρο. Δεν έχει καμία σημασία που πολλοί παίκτες της Λίβερπουλ είναι ξένοι.

Αυτό που μετράει είναι η φανέλα που φοράνε, το γήπεδο που παίζουν και η νοοτροπία που έχουν μπολιαστεί.

Είναι νικητές γιατί ανήκουν στη θρυλική Λίβερπουλ. Δεν ξέρω αν οι ίδιοι παίκτες με τη φανέλα π.χ της Μπάγερν η, της Ντόρτμουντ θα μπορούσαν να σημειώσουν τέσσερα γκολ σε μια Μπαρτσελόνα. Έστω και στα κάτω της…

Η Λίβερπουλ είναι αυτή που φτιάχνει καριέρες…