Έχω γράψει αρκετές φορές ότι δεν μου αρέσει το ολλανδικό ποδόσφαιρο, όμως αυτός ο Αγιαξ είναι μια ομάδα να την… πίνεις στο ποτήρι.

Δίδαξε σύγχρονο ποδόσφαιρο στο Τορίνο και πανάξια πέρασε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Με όποια αντίπαλο και να παίξει αυτός θα έχει το ειδικό βάρος σαν φανέλα και ιστορία στην Ευρώπη. Είτε είναι η Σίτι, είτε η Τότεναμ.

Κι όπως βλέπω τον Αίαντα, όχι μόνο μπορεί να πάει τελικό, αλλά είναι ικανός και για την κούπα!

Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο οι Ιταλοί έχασαν το τόπι. Από τη μία έμειναν από δυνάμεις, διότι τα έδωσαν όλα στα πρώτα 45 λεπτά, κι από την άλλη οι Ολλανδοί ήταν όντως ιπτάμενοι.

Με εκπληκτική κυκλοφορία της μπάλας έφταναν εύκολα στην περιοχή της Γιουβέντους κι εκεί άρχιζαν τα τριγωνάκια και τους περίτεχνους συνδυασμούς.

θα μπορούσαν να είχαν κάνει το 1-2 νωρίτερα και το σκορ να έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις. Ήταν πολύ καλύτεροι και τους άξιζε και τρίτο τέρμα.

Ο Αγιαξ απέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η μεγάλη εμφάνιση μέσα στην Μαδρίτη με την Ρεάλ δεν ήταν τυχαία.

Ο θρυλικός Αίαντας έχει φτιάξει μια μεγάλη ομάδα, η οποία αποτελείται από εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι παίζουν γρήγορα, θεαματικά και είναι ουσιαστικοί.

Χαίρεσαι να τους βλέπεις. Μιλάμε για απόλαυση.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ η δύναμη του Αγιαξ είναι η επίθεσή του, ξέρει να στέκεται αμυντικά, διότι πρεσάρει πολύ στο κέντρο, τρέχει και δίνει σημασία στις προσωπικές μονομαχίες.

Έτσι εξηγείται γιατί η Γιουβέντους αχρηστεύτηκε στην επανάληψη. Ήθελε, αλλά δεν μπορούσε.

Φάνηκε στην αρχή του αγώνα, διότι επικράτησε η δύναμη και η εμπειρία.

Όσο περνούσε η ώρα ο Αγιαξ πατούσε καλύτερα και μετά την ισοφάριση κέρδισε στην ψυχολογία.

Το δε ταλέντο των Ολλανδών ήταν αυτό που έδωσε τη χαριστική βολή στον Ρονάλντο και την παρέα του.