Τα πάνω κάτω ήρθαν στην Ευρωλίγκα. Τον Ολυμπιακό και την Αρμάνι περίμεναν οι πάντες ότι θα είναι μέσα στην οκτάδα, ο Παναθηναϊκός και η Ζαλγκίρις θα εμφανιστούν στα πλέι οφ.

Κι αυτό γιατί το τελευταίο δίμηνο οι πράσινοι του Πιτίνο και του Σάρας έκαναν την υπέρβασή τους, αντίθετα με τους «ερυθρόλευκους» του Πειραιά και τους Ιταλούς του Τζέιμς που παρουσιάστηκαν κατώτεροι του αναμενομένου.

Ασφαλώς, το δικό μας ενδιαφέρον εστιάζεται στις δύο ομάδες μας, τις οποίες έχουμε συνηθίσει σε υψηλές πτήσεις. Και το τραγικό φινάλε του Ολυμπιακού δεν μας… κάθισε καλά. Έχει, όμως, την εξήγησή του.

Δικαιολογημένα όλα τα φώτα είναι στον Παναθηναϊκό, ο οποίος επέστρεψε στην κυριολεξία από το πουθενά. Βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κι εκεί που άρχισε να δείχνει σημάδια διάλυσης ο Γιαννακόπουλος όχι μόνο δεν τα παράτησε, αλλά αποφάσισε να το παλέψει κι ό,τι βγει.

Μετά το… πούλμαν στην Πόλη, που εξελίχθηκε σε θρίαμβο, αποφάσισε να πάρει ένα ακόμα  μεγάλο ρίσκο και δικαιώθηκε.

Αντικατέστησε τον Πασκουάλ με έναν δάσκαλο του μπάσκετ στις ΗΠΑ και μέσα σε χρόνο ρεκόρ ο Ρικ Πιτίνο μεταμόρφωσε την ομάδα.

Κατ’ αρχάς ο 66χρονος κόουτς άλλαξε το αγωνιστικό στιλ του Παναθηναϊκού. Τον έκανε γρήγορο. Έκανε πλύση εγκεφάλου στους παίκτες ότι επειδή δεν είναι καλοί σουτέρ τους συμφέρει να κάνουν ταχύτατες επιθέσεις, έτσι ώστε να έχουν περισσότερες προσπάθειες για σουτ.

Συν ότι παίζει πια πολύ κάτω από το καλάθι και βελτίωσε σε μέγιστο βαθμό την άμυνα. Η μία νίκη ερχόταν μετά την άλλη, η ομάδα έπαιρνε τα πάνω της και ταυτόχρονα κάποιοι παίκτες «ξεκλείδωσαν» και απογειώθηκαν. Με πρώτους και καλύτερους τους Τόμας και Παπαγιάννη. Συν τον καταπληκτικό Καλάθη, ο οποίος κάνει πράματα και θαύματα.

Αυτή την εποχή ο Παναθηναϊκός προσφέρει θέαμα. Παίζει όμορφο μπάσκετ, βρίσκεται στην ιδανική αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση και μόνο εύκολος αντίπαλος δεν θα είναι για τη Ρεάλ, που προσωπικά τη θεωρώ την πιο πλήρη ομάδα της διοργάνωσης.

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε εντυπωσιακά και με τις εμφανίσεις του στα 2/3 της σεζόν έδειχνε ότι πάει για μεγάλα πράγματα.

Στην πορεία, όμως, αποδείχθηκε ότι η ομάδα δεν είχε γερά θεμέλια από την αρχή της σεζόν.

Είτε δεν δουλεύτηκε σωστά, είτε οι επιλογές των ξένων παικτών δεν ήταν οι κατάλληλες. Φαινόταν από χιλιόμετρα ότι η ομάδα ήθελε σοβαρή ενίσχυση και ο Ολυμπιακός από μία έδωσε δανεικό τον Τίμα κι από την άλλη έφερε αργοπορημένα τον Γουέμπερ, ο οποίος ξαφνικά αποτελεί παρελθόν.

Και κάτω από το καλάθι έμεινε μόνο με τον Μιλουτίνοφ. Προσωπικά απορώ πως ο Μπλατ δήλωνε ικανοποιημένος με τον Μπόγρη και τον Αγραβάνη που ουσιαστικά ποτέ δεν τον έριξε στη μάχη.

Σίγουρα ο Αμερικανός προπονητής έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την αρνητική εικόνα της ομάδας, το ίδιο και προσωπικά οι παίκτες, αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Οι Αγγελόπουλοι θυσίασαν τις πραγματικές αγωνιστικές ανάγκες της ομάδας για να κάνουν την πολιτική τους και να επενδύσουν επικοινωνιακά στον διαχρονικό πόλεμο με τον Γιαννακόπουλο και τον Βασιλακόπουλο.

Εκεί εντάσσεται και η προγραμματισμένη αποχώρηση της ομάδας από τον αγώνα κυπέλλου, μια απόφαση που δεν συνάδει με την ιστορία και τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Το οξύμωρο είναι ότι αποδεδειγμένα οι ιδιοκτήτες της κόκκινης ΚΑΕ έχουν πληρώσει ένα σωρό εκατομμύρια ευρώ που ποτέ δεν θα τα πάρουν πίσω και φέτος πέταξαν τόσο εύκολα και γρήγορα λευκή πετσέτα σε όλα τα μέτωπα…