Χθες έγραφα για τον Ολυμπιακό και την εικόνα του που δείχνει παρατημένος από τους Αγγελόπουλους.

Και λίγες ώρες αργότερα ο Παναθηναϊκός έκανε… πασαρέλα στο Μιλάνο και βρέθηκε πολύ κοντά στην πρόκριση του στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκα και, μάλιστα, με καλύτερη θέση από την 8η.

Αυτό σημαίνει ότι θα αποφύγει τη Φενέρ και κανείς δεν ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει.

Ο Παναθηναϊκός είναι τόσο φορμαρισμένος που αυτή την εποχή καμιά ομάδα δεν θα τον ήθελε για αντίπαλο.

Αντίθετα, λοιπόν, με τους Αγγελόπουλους, οι οποίοι  όχι μόνο δεν ενίσχυσαν την ομάδα αλλά έδωσαν τον Τίμα για να γλιτώσουν χρήματα από το συμβόλαιό του, ο Γιαννακόπουλος άλλαξε προπονητή, πήρε παίκτες (άλλο αν ο Πέιν έφυγε) και γενικά το πολέμησε. Δεν πέταξε λευκή πετσέτα.

Ξέρει τι σημαίνει για τον κόσμο η ομάδα να μην είναι ο γνωστός Παναθηναϊκός και έκανε ό,τι έπρεπε έτσι ώστε το τριφύλλι να… ανθίσει.

Και δικαιώθηκε. Όπως τότε με την απόφασή του για το πούλμαν από την Πόλη.

Ο Παναθηναϊκός είναι εξαιρετικός, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και παίζει απίθανο μπάσκετ.

Πριν λίγο καιρό είχα τονίσει ότι ο Πιτίνο έχει αλλάξει το στιλ της ομάδας.

Πλέον οι πράσινοι παίζουν γρήγορα, κάνουν πολλές επιθέσεις για να έχουν πιο πολλές ευκαιρίες να σκοράρουν και ξεχωρίζουν για την σκυλίσια άμυνά τους. Όπως και χθες στο Μιλάνο.

Δεν το συζητάμε ότι ο Πιτίνο έχει βάλει τη σφραγίδα του κι αυτό, βέβαια, χρεώνεται στο αφεντικό της ομάδας που είναι μάχιμος.

Ανεξάρτητα την αλματώδη αγωνιστική άνοδο του Παναθηναϊκού ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ικανοποιεί πλήρως τον κόσμο.

Οι περισσότεροι στη θέση του θα είχαν περιοριστεί στην προσπάθεια κατάκτησης και του φετινού πρωταθλήματος.

Αυτός, όμως, διψά για την ευρωπαϊκή διάκριση και αυτή είναι η διαφορά του με τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, οι οποίοι λένε πολλά και κάνουν λίγα.

Μόνο η εικόνα των δύο γηπέδων τα λέει όλα. Πόσοι ολυμπιακοί πάνε στο ΣΕΦ και πόσοι παναθηναϊκοί στο ΟΑΚΑ.

Και να είστε σίγουροι ότι αν ο Ολυμπιακός μέχρι πρότινος ήταν τόσο κακός όσο ο Παναθηναϊκός, τα παιχνίδια του θα τα έβλεπαν μόνο συγγενείς και φίλοι.

Ενώ οι παναθηναϊκοί έστω και πολλά χρόνια είναι δίπλα στην ομάδα τους. Και στις χαρές και στις λύπες.

Είναι τελείως διαφορετικό το δέσιμο που έχουν με το μπάσκετ. Τη ναυαρχίδα του συλλόγου και του ελληνικού αθλητισμού συνολικά.

Και θα είναι αφελής όποιος υποστηρίξει ότι αυτό έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού που εδώ και χρόνια σέρνεται και αναγκαστικά οι οπαδοί έχουν αγκαλιάσει το μπάσκετ.

Οι οπαδοί όλων των ομάδων θέλουν να πανηγυρίζουν τίτλους ακόμα και στο τάβλι.

Το θέμα είναι να έχουν κίνητρα να πηγαίνουν στο γήπεδο και να αισθάνονται ότι οι ομάδες τους βρίσκονται σε καλά χέρια. Εκεί είναι το ζουμί. Πουθενά αλλού.

Όταν μια ομάδα διαθέτει ηγέτη μη τη φοβάσαι. Θα είναι πάντα στην κορυφή.

Για τον κόσμο του Παναθηναϊκού ο μεγάλος κράχτης που τον έφερε στο γήπεδο και θα τον κρατάει για χρόνια ακόμη είναι η οικογένεια Γιαννακόπουλου. Και ο Δημήτρης αποδεικνύει στην πράξη ότι ξέρει τον τρόπο να κάνει σωστά το… καθήκον του.