Ο Ολυμπιακός κατάφερε να αποκλειστεί στην Ευρώπη από μια ομάδα που σε καμία περίπτωση δεν ήταν καλύτερή του και είχε να παίξει επίσημα παιχνίδια περίπου για δύο μήνες.

Ο βασικός λόγος που οι ερυθρόλευκοι απέτυχαν να περάσουν την μετριότατη Ντιναμό Κιέβου είναι η έλλειψη ομοιογένειας που έχουν σαν ομάδα. Και στα δύο ματς με τους Ουκρανούς ένας μόνο παίκτης αγωνίστηκε από την περσινή ομάδα. Ο Κώστας Φορτούνης. Κι αυτός ήταν τραυματίας.

Πώς, λοιπόν, ο Ολυμπιακός, να προχωρήσει στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ όταν ακόμα οι παίκτες δεν έχουν βρει χημεία μεταξύ τους και ο προπονητής τους ψάχνεται γενικώς…

Γι’ αυτό επιμένω ότι ο Ολυμπιακός θα πρέπει να χτίσει πάνω στη φετινή ομάδα του και να συνεχίσει τη νέα σεζόν με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις. Διαφορετικά θα την ξαναπατήσει αν αλλάξει πάλι όλους τους παίκτες του.

Εκτιμώ ότι αν οι Πειραιώτες είχαν κερδίσει στην Τούμπα η, έστω έχαναν με καλή εμφάνιση, στο πρώτο ματς με την Ντιναμό θα είχαν καθαρίσει.

Η κακή απόδοση στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ χάλασε το μυαλό της ομάδας και ήρθε αυτό το 2-2. Εκεί ουσιαστικά κρίθηκε η πρόκριση.

Και στο δεύτερο ματς ο Ολυμπιακός θα είχε τύχη αν έπαιζε με μεγαλύτερη ένταση και είχε καλύτερες συνεργασίες. Εδώ χωρίς να εντυπωσιάσει κλώτσησε δύο κλασικές ευκαιρίες για να μπει στο ματς και να διεκδικήσει την πρόκριση.

Σκεφτείτε να ήταν ο Ποντένσε στα καλά του, ο Φορτούνης να συνέχιζε μέχρι το τέλος και η ομάδα να έπαιζε πιο γρήγορα και πιεστικά προς την εστία της Ντιναμό.

Αν, λοιπόν, ο Ολυμπιακός διατηρούσε έναν βασικό κορμό θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι καλύτερος και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Και δεν το λέω μόνο για αγωνιστικούς λόγους, αλλά και για πνευματικούς. Μια ομάδα που οι παίκτες γνωρίζονται καλά μεταξύ τους ξεπερνάει πιο εύκολα το κακό αποτέλεσμα.

Σε διαφορετική περίπτωση, όπως ισχύει χαρακτηριστικά με τον Ολυμπιακό, μία αναποδιά μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω.

Έτσι έγινε με την Τούμπα. Μέχρι τότε η ομάδα του Μαρτίνς έβγαζε ενέργεια κι έπαιζε ωραία μπάλα και με τους Ουκρανούς θύμισε την ομάδα που στην αρχή της σεζόν ταλαιπωρούσε τη μπάλα και δεν είχε συγκεκριμένες επιθετικές επιλογές.

Από τότε που ο Ολυμπιακός άρχισε να παίρνει τα πάνω του τόνιζα το πρόβλημα που έχει στο κέντρο της άμυνάς του. Κι αυτό φάνηκε με την Ντιναμό.

Στο γκολ του Κιέβου ο Μεριά και ο Σισέ είχαν λάθος θέση κι αυτό οφείλεται στην έλλειψη εμπειρίας και σωστής συνεργασίας με τους υπόλοιπους παίκτες. Κι εδώ ο Ολυμπιακός πλήρωσε το γεγονός ότι οι παίκτες θέλουν ακόμα χρόνο για να μάθουν καλύτερα ο ένας τον άλλον. Συν ότι οι δύο αυτοί ποδοσφαιριστές μαζί με τον Βούκοβιτς διαθέτουν βαριά κορμιά κι έχουν πρόβλημα με τη μπάλα κάτω.

Άλλο το ελληνικό πρωτάθλημα κι άλλο η Ευρώπη που σαφώς είναι πιο απαιτητική. Εκεί οι ερυθρόλευκοι έχουν ανάγκη από γρήγορους κεντρικούς αμυντικούς, οι οποίοι θα κάνουν τη διαφορά και θα μπορούν να βοηθούν και στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.

Ο Σισέ, για παράδειγμα, στις 10 πάσες οι μισές πάνε σε αντιπάλους. Δυνατό παιδί, τα δίνει όλα, όμως δεν είναι για πολλά πολλά. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Η άποψή μου είναι ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται δύο στόπερ και τουλάχιστον ο ένας να είναι από το πάνω ράφι.