Σκεφτείτε στη θέση της Ρόμα να ήταν ο Παναθηναϊκός και να δεχόταν 7 γκολ από τη Λαμία.

Η, στη θέση της Τσέλσι να βρισκόταν η ΑΕΚ και να έτρωγε 4 τεμάχια από τον Απόλλωνα.

Η, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός να έμεναν εκτός κυπέλλου με μία ξεγυρισμένη τριάρα από τα Γιάννενα.

Η μάνα θα έχανε το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ποιο Μακεδονικό και ποιο Κυπριακό… Χαμός θα είχε γίνει. Για την Ελλάδα μιλάμε.

Ποιος προπονητής να σταθεί στον Παναθηναϊκό με 7 γκολ στην πλάτη του;

Πώς θα κυκλοφορούσαν οι παίκτες και ο προπονητής της ΑΕΚ μετά την ξεφτίλα της τεσσάρας από τον Απόλλωνα;

Η, πώς θα λειτουργούσαν Σαββίδης και Μαρινάκης για τους προπονητές τους; Θα τους καθάριζαν η, θα τους είχαν έτοιμους στην επόμενη πρώτη χοντρή γκέλα;

Όχι ότι στο εξωτερικό τα πάντα ξεχνιούνται και δεν ανοίγει μύτη. Όχι.

Σε όλες τις ομάδες υπάρχει πρόβλημα. Σε άλλες μικρό, σε άλλες μεγάλο. Αρκεί να επικρατεί ποδοσφαιρικός πολιτισμός και να μην παίρνονται αποφάσεις εν θερμώ.

Να αναζητούνται τα πραγματικά αίτια της συντριβής, έτσι ώστε να μην επαναληφθεί.

Οι Ελληνες παράγοντες, προπονητές και ποδοσφαιριστές δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν σωστά μεγάλες αγωνιστικές κρίσεις.

Αντί να πέσουν στα πραγματικά γεγονότα και να ψάξουν σε βάθος τι έχει συμβεί, ασχολούνται με το τι λέει ο καθένας. Επώνυμος και ανώνυμος.

Πιο πολύ καίγονται για το επικοινωνιακό κομμάτι παρά για την ουσία.

Γι’ αυτό ένα κακό αποτέλεσμα μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Με λίγα λόγια οι μηχανισμοί των μεγάλων ομάδων δεν είναι έτοιμοι για αγωνιστικά στραπάτσα.

Συμβαίνουν σπάνια, αλλά ουδείς μπορεί να τα αποκλείσει. Μιλάμε, άλλωστε, για ποδόσφαιρο. Τα πάντα γίνονται πλέον.