Καταλαβαίνω τη θέση των Ελλήνων διαιτητών που αποφάσισαν να μην παίξουν στους αγώνες του Σαββατοκύριακου.

Κατά τη γνώμη τους, που ασφαλώς είναι σεβαστή, πρόκειται για μια μορφή αντίδρασης στην άνανδρη επίθεση που δέχθηκε ο συνάδελφός τους Θανάσης Τζήλος.

Ουσιαστικά, όμως, δεν θα πετύχουν τίποτα. Εδώ μιλάμε για υπόκοσμο που δεν καταλαβαίνει τίποτα και κανέναν. Κι ούτε “μασάει” από απειλές.

Είναι δυνατόν να σταματήσουν επειδή θα κάνουν αποχή οι διαιτητές;

Τόσα χρόνια κρατάει αυτή η θλιβερή ιστορία και τίποτε δεν άλλαξε.

Ούτε πρόκειται να αλλάξει όσο οι διαιτητές δεν αισθάνονται “ελεύθεροι” και είναι όμηροι της παραγοντικής μπότας.

Κι ασφαλώς αναφέρομαι και στους αξιωματούχους της ΟΥΕΦΑ και της ΦΙΦΑ.

Έχω τοποθετηθεί πολλές φορές ότι για εμένα αυτοί οι τύποι έχουν τη δική τους “Παράγκα” κι ασφαλώς οι ευθύνες που τους αναλογούν είναι τεράστιες συνολικά για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Έτσι εξηγείται γιατί έχουν αποτύχει να εξυγιάνουν και τον ελληνικό χώρο.

Οπωσδήποτε είναι θέμα του ποδοσφαίρου μας και της Πολιτείας, όμως είναι και δικό τους.

Και γι’ αυτό κτυπήθηκε ο Τζήλος. Επειδή συνολικά προχωράμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Λέμε πολλά και δεν κάνουμε τίποτα. Το ίδιο και οι ξένοι. Όλο φρου φρου κι αρώματα είναι…