Δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά ήμουν από τους πρώτους που είχα γράψει ότι έτσι όπως είναι δομημένο το ελληνικό ποδόσφαιρο όχι εξυγίανση δεν θα δούμε, ίσα ίσα που τα πράγματα μπορεί και να χειροτερέψουν.

Όπως είχα προβλέψει ότι καμία συμμαχία δεν θα στεριώσει και βλέπετε πώς τα μεγάλα αφεντικά αλλάζουν πλεύση κάθε λίγο και λιγάκι. Τη δουλειά τους να κάνουν κι ας συμμαχούν με τον διάολο…

Καμία έκπληξη, λοιπόν, δεν μου προκαλεί ο ξυλοδαρμός ενός ακόμη διαιτητή. Όπως και να λέγεται.

Ελλάδα είναι εδώ και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Δέρνουμε και τους διαιτητές της ΦΙΦΑ.

Γιατί όσοι δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, το ελληνικό ποδόσφαιρο το διοικούν πια η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ.

Και πάλι, όμως, οι διαιτητές το τρώνε το ξύλο τους. Όπως συνέβαινε χωρίς τους ξένους πάνω από το κεφάλι μας.

Άρα, τι κάναμε; Τίποτα. Μία από τα ίδια. Και πώς να κάνουμε όταν περιοριζόμαστε μόνο σε υποκριτικές ανακοινώσεις;

Κάτω από άλλες συνθήκες κι ασφαλώς με διαφορετική κουλτούρα και παιδεία, το ίδιο το ποδόσφαιρο θα έπρεπε ήδη να είχε βρει τους δράστες όλων αυτών των επιθέσεων κάθε είδους σε διαιτητές, παράγοντες, δημοσιογράφους και πάει λέγοντας.

Ποιος, όμως, να ασχοληθεί και γιατί; Βρωμάει η δουλειά και πρέπει να μείνουμε μακριά για να μην μας πάρει η μπόχα.

Αυτή είναι η αρρωστημένη νοοτροπία μας. Όχι μόνο ως ποδόσφαιρο, αλλά ως κοινωνία γενικότερα. Μην μπλέξουμε και στο τέλος τρέχουμε. Χαλάμε τον κόσμο για μία, δυο ημέρες και μετά άντε γεια…

Ο Τζήλος προφανώς κτυπήθηκε για παραδειγματισμό. Παλιά συνταγή. Χρόνια συμβαίνει αυτό κι αν το καλοεξετάσετε αποτέλεσμα δεν υπάρχει.

Γιατί; Διότι αν οι διαιτητές φοβηθούν τον έναν που υποτίθεται ότι την έπεσε στον συνάδελφό τους, θα  έρθουν έτσι τα πράγματα που θα τους τη φέρει ο άλλος που θα έχουν αδικήσει η, θα το κάνουν στο μέλλον. Πιάσε το αβγό και κούρεφτο…

Όσο η διαιτησία είναι όμηρος της παραγοντικής μπότας, ελληνικής και ξένης, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι Τζήλοι…