Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για την κλήρωση του Ολυμπιακού στο Γιουρόπα Λιγκ.

Η άποψή μου διαχρονικά είναι ότι τα πάντα θα κριθούν στον αγωνιστικό χώρο, οπότε δεν έχει κανένα νόημα να αναφερθώ σε πράγματα που στην πορεία μπορεί να αλλάξουν η, να μην ισχύουν.

Κατ’ αρχάς ουδείς μπορεί να ξέρει σε τι κατάσταση θα είναι ο Ολυμπιακός στα μέσα Φεβρουαρίου και φυσικά το ίδιο ισχύει για την Ντιναμό που ακόμα θα βρίσκεται σε διακοπή του πρωταθλήματος στην Ουκρανία.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το καλό για τον Ολυμπιακό είναι ότι απέφυγε τα μεγάλα ονόματα και η υπόθεση πρόκριση για την επόμενη φάση είναι ανοικτή.

Θυμάμαι την ουκρανική ομάδα από τους αγώνες της με την ΑΕΚ.

Στην Αθήνα ήταν καλύτερη απ’ ότι στο γήπεδό της που πραγματικά σώθηκε από του χάρου τα δόντια. Δεν της άξιζε η πρόκριση σε βάρος της Ενωσης.

Κι επειδή την έχω δει αρκετές φορές για να έχω εικόνα για τον Χατσερίντι πριν πάει στον ΠΑΟΚ, έχω να καταθέσω ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Περισσότερο στηρίζεται στην συνοχή της ως ομάδα.

Είναι δεμένη και υπηρετεί ένα συγκεκριμένο πλάνο που βασίζεται στη δύναμη, στο πολύ τρέξιμο και στην αλληλοκάλυψη.

Πιο πολύ της ταιριάζει να αμύνεται, παρά να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο.

Ο τωρινός Ολυμπιακός διαθέτει μεγαλύτερη ποιότητα και οι παίκτες του έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι και αισιόδοξοι.

Ο Ολυμπιακός της Μίλαν την “έχει” την Ντιναμό.