Κατώτερο των προσδοκιών μου ήταν το παιχνίδι της Ρίβερ Πλέιτ με την Μπόκα Τζούνιορς. Άλλο ματς σε σχέση με τον πρώτο αγώνα που είδαμε πέντε πράγματα.

Ο αγώνας της Μαδρίτης είχε τρομερό πάθος και φοβερές προσωπικές μονομαχίες. Αυτό κρατούσε αιχμάλωτο τον τηλεθεατή. Όχι η ποιότητα από πλευράς τακτικής και ατομικής αξίας.

Ίσα ίσα που και οι δύο ομάδες παρασύρθηκαν από τον απίστευτο φανατισμό του κόσμου και περισσότερο έπαιζαν… ξυλίκι και άναρχα.

Υπήρχαν στιγμές που θυμήθηκα τα ντέρμπι στα ξερά αθηναϊκά γήπεδα. Θρίαμβος κόντρα στην Μπάρτσα του Αγίου Δημητρίου η, Ηφαιστος απέναντι στον Άγιο Ιερόθεο και τόσα άλλα παιχνίδια που τα τάκλιν γίνονταν στην καρωτίδα!!!

Στα δε τελευταία λεπτά της παράτασης ο γκολκίπερ της Μπόκα έπαιζε όπως εμείς πιτσιρικάδες στις αλάνες.

Όλες τις θέσεις εκτός από αυτή του τερματοφύλακα. Γι’ αυτό και σημειώθηκε το τρίτο γκολ των νικητών σε άδεια εστία.

Μετά τα όσα έγιναν στον προγραμματισμένο δεύτερο τελικό στην έδρα της Ρίβερ και τα όσα ακολούθησαν λογικό ήταν να μην δούμε μπάλα υψηλού επιπέδου.

Αλλά όχι αυτή την εικόνα. Η ομάδα που σε ορισμένες φάσεις προσπάθησε να παίξει ποδόσφαρο ήταν η Ρίβερ και για εμένα άξιζε την κούπα.

Και γιατί έδειξε πιο ομάδα και γιατί αδικήθηκε από την απόφαση ο τελικός να διεξαχθεί εκτός Αργεντινής.

Όσον αφορά το επίπεδο των παικτών ο μόνος που μου έμεινε ήταν ο Κιντέρο. Αυτός ο μικρόσωμος Κολομβιανός που μπήκε αλλαγή και ουσιαστικά πήρε το ματς μόνος του.

Εξαιρετικός χειριστής της μπάλας με το μαγικό του αριστερό πόδι, επιδέξιος ντριμπλέρ, έβγαζε ωραίες κάθετες πάσες και έδινε πολύ γρήγορο ρυθμό στην ομάδα του. Ό,τι πρέπει για την Πόρτο, στην οποία ανήκει, να τα πάρει πάλι χοντρά. Αρκεί ο Κιντέρο να βάλει μυαλό και να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο.