Το αποτέλεσμα του αγώνα στην Θεσσαλονίκη έχει πολλές ερμηνείες λόγω των διαιτητικών αποφάσεων στα δύο από τα τρία πέναλτι.

Καθαρά ποδοσφαιρικά, όμως, η ομάδα που αδικείται από το 1-1 είναι ο Αρης.

Κι αυτό δεν το λέω γιατί ισοφαρίστηκε στο φινάλε, αλλά επειδή έχασε πέναλτι, είχε δοκάρι και ορισμένες άλλες κλασικές ευκαιρίες να κάνει το 2-0 και να κλειδώσει το ματς.

Αυτό οφείλεται στο μεγάλο άγχος που είχαν οι κίτρινοι για τη νίκη.

Και αποτυπώθηκε από τις αλλαγές του Παντελίδη, ο  οποίος γύρισε την ομάδα πολύ πίσω.

Αυτή, άλλωστε, είναι και η διαφορά του Ελληνα προπονητή από τον Ερέρα.

Με τον Ισπανό ο Αρης ήταν πιο θεαματικός, αλλά δεν είχε συνοχή σαν ομάδα και μετά τα πρώτα ματς δεν ήταν τόσο αποτελεσματικός.

Ο Παντελίδης έχει σφίξει την ομάδα, δίνει χώρο στον αντίπαλο και κτυπάει με κόντρα.

Οι κίτρινοι διαθέτουν τους παίκτες να παίξουν γρήγορα, αλλά δεν είναι εύκολο από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξουν το στιλ του παιχνιδιού τους.

Χρειάζεται χρόνος και δουλειά στα νέα δεδομένα.

Ο Παναθηναϊκός έδειξε χαρακτήρα. Δεν είναι εύκολο να σου σφυρίζουν μέσα σε λίγα λεπτά δύο πέναλτι και να εξακολουθείς να είσαι μέσα στο ματς.

Ο Δώνης και οι παίκτες του δεν απογοητεύτηκαν, πάλεψαν και στο τέλος δικαιώθηκαν. Διότι αν τους πεις  για το πέναλτι που πήρε ο Μπουζούκης θα σου απαντήσουν δικαιολογημένα ότι ο Αρης μπήκε μπροστά στο σκορ από τη διαιτησία.

Οι πράσινοι δεν έχασαν την σούπερ ευκαιρία, όμως στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς είχαν την κατοχή, πίεσαν πολύ τους γηπεδούχους και τους ανάγκασαν να παίξουν πίσω από τη μπάλα.

Ήταν φανερό ότι ο Παναθηναϊκός είχε αυτοπεποίθηση και πίστεψε στο θετικό αποτέλεσμα.

Έβγαλε ενέργεια, είχε ψυχή, αλλά το πρόβλημά του ήταν στο πώς να διασπάσει την σωστά τοποθετημένη αντίπαλη άμυνα. Γι’ αυτό και τα πολλά νεύρα των παικτών του.

Δεν είδαμε ιδιαίτερα ποιοτικό παιχνίδι, όμως υπήρχε η ένταση του ντέρμπι και αγωνία μέχρι το τέλος.

Και οι δύο ομάδες είναι νέες, τώρα χτίζονται και βρίσκονται σε σωστό δρόμο.