Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την διαιτησία του αγώνα στο Περιστέρι.

Όχι γιατί πήγε καλά – το αντίθετο έγινε – αλλά διότι η συζήτηση για τον Ευαγγέλου και τους συνεργάτες του είχε αρχίσει πολύ πριν το ματς.

Κι αν απόψε έπαιζαν ξένοι διαιτητές ουδείς θα μιλούσε…

Θα σταθώ καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι. Είδαμε ένα παιχνίδι που μέχρι το τελευταίο σφύριγμα μας καθήλωσε, άρα το απολαύσαμε. Είχε μια άγρια ομορφιά.

Σύμφωνα με την συνολική εικόνα του ο Ολυμπιακός πήρε στο τέλος αυτό που του άξιζε. Ήταν η ομάδα που ήθελε πάση θυσία τη νίκη και την πήρε στην εκπνοή του ματς σπάζοντας το αήττητο του δυνατού Ατρόμητου.

Ο Ολυμπιακός από το 56 έπαιζε με παίκτη παραπάνω κι αποδείχθηκε ότι αυτό τον δυσκόλεψε, διότι οι Περιστεριώτες έπαιξαν μαζική άμυνα. Είχαν σε καλό βράδυ και τον Μέγιερι, ο οποίος έκανε καθοριστικές αποκρούσεις.

Την ροή του ματς την άλλαξε ο Φορτούνης, αφού και τα δύο γκολ της ομάδας του προήλθαν από δικά του κτυπήματα φάουλ.

Γενικά ο διεθνής άσος μπήκε κεφάτος και έβγαλε ορισμένες έξυπνες πάσες.

Για εμένα, όμως, ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου και ειδικά μέχρι το 20 με 25 ήταν το κάτι άλλο.

Ο Νάτχο έπαιζε με την μία τη κάθετη πάσα και οι ερυθρόλευκοι έχασαν πολλές ευκαιρίες για να σκοράρουν και από την αρχή να μπουν στη θέση του οδηγού.

Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλά διαβασμένος, σοβαρός, συγκεντρωμένος και κυρίως πολύ γρήγορος.

Η μπάλα έφευγε με κινηματογραφική ταχύτητα και ο Ατρόμητος στάθηκε τυχερός που δεν δέχθηκε κάποιο γκολ.

Κι ουσιαστικά το 0-1 μπήκε κόντρα στη ροή του αγώνα.

Ναι μεν ο Ατρόμητος σιγά σιγά ανέβασε ρυθμό και πήρε μέτρα, όμως ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και πολύ πιο διεκδικητικός για τη νίκη.

Στο δεύτερο ημίχρονο η γρήγορη ισοφάριση των ερυθρολεύκων τους ανέβασε την ψυχολογία και την απογείωσε με την αποβολή.

Σε ορισμένα διαστήματα κάποιοι παίκτες του Μαρτίνς έδειξαν ανωριμότητα η, πολύ πίεση, διότι δεν ήθελε και πολύ να την πατήσουν από τον Ατρόμητο, οι παίκτες του οποίου όποτε τους δινόταν η ευκαιρία έφευγαν στην κόντρα.

Και λογικό ήταν όσο περνούσε ο χρόνος το άγχος να κυρίευε τους παίκτες του Ολυμπιακού, οι οποίοι έπαιξαν με τέτοια λύσσα για να πάρουν το ματς που ξέχασαν συστήματα και τακτικές και επικράτησε ο αυτοσχεδιασμός και το «αναρχικό» ποδόσφαιρο.

Ήταν τέτοια η σημασία του αγώνα που τους πάντες στον Ολυμπιακό τους ένοιαζε μόνο το πώς η μπάλα θα μπει στα δίχτυα. Όλα τ’ άλλα ήταν και είναι πολύ ψιλά γράμματα.

Ο Ατρόμητος τα έδωσε όλα και δικαιολόγησε την βαθμολογική του θέση. Είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης και ο κόσμος του πρέπει να είναι υπερήφανος.