Ήμουν σκληρός στην κριτική μου για τον Παναθηναϊκό αμέσως μετά τη λήξη του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Διότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, περίμενα από το τριφύλλι να μην παίξει τόσο αμυντικά και να αλλάξει δυο πάσες της προκοπής.

Ειδικά στο τελευταίο 20λεπτο το γήπεδο έγερνε προς την περιοχή των πρασίνων. Αυτή η εικόνα δεν μου άρεσε καθόλου.

Μέχρι ενός ορισμένου σημείου δέχομαι τα προβλήματα με τους τραυματισμούς των Διούδη, Μαυρομμάτη, Μακέντα και  Μουνιέ, όμως είσαι Παναθηναϊκός. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, ό,τι παίκτες κι αν διαθέτεις, δεν μπορείς να βάζεις…πούλμαν μπροστά από την εστία σου σε ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο.

Ο Δώνης δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Φώναζε από τον πάγκο, όμως για τους παίκτες σημασία είχε μόνο το αποτέλεσμα.

Έβλεπαν ότι είναι κοντά σε μια τεράστια νίκη και προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν στην αρχή το 0-1 και μετά το 1-1.

Βλέποντας το βίντεο ούτε οι παίκτες θα ενθουσιάστηκαν από την εικόνα τους.

Η ομάδα τους ήταν η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με το προηγούμενο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ.

Γι’ αυτό και επιβάλλεται να συζητήσουν μεταξύ τους και φυσικά με τον προπονητή. Να δουν πώς θα το διαχειριστούν για να μην επαναληφθεί και να μην αδικούν τους εαυτούς τους.

Στο κάτω κάτω ο Παναθηναϊκός δεν έχασε, απλά δεν έπαιξε όπως αρμόζει σε έναν Παναθηναϊκό.

Αυτό διορθώνεται. Το τριφύλλι έχει αρκετά καλό υλικό για να παίξει ορθολογικό ποδόσφαιρο. Όπως έδειξε στην αρχή της σεζόν. Κι ας είχε θεωρητικά εύκολα ματς.

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πρέπει να είναι οδηγός για τους πράσινους. Για να μην ξαναπαίξουν τόσο αμυντικά και φοβισμένα. Γιατί όταν κλείνεσαι πίσω σημαίνει ότι φοβάσαι. Δεν έχεις την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση να πάρεις μέτρα, να κρατήσεις μπάλα και να βγεις μπροστά. 

Είναι κρίμα κι άδικο να έχει γίνει μία τόσο σοβαρή και οργανωμένη προσπάθεια από τον Δώνη και τους παίκτες και να μην υπάρχει ανάλογη συνέχεια…