Το κακό για την ΑΕΚ είναι ότι τα δύο γκολ τα δέχθηκε σε μια χρονική περίοδο που έδειξε να ελέγχει τον ρυθμό. 

Στο δεύτερο ημίχρονο η Ενωση κέρδισε μέτρα, φάνηκε να έχει περισσότερο θάρρος και σκόρπισε ελπίδες στην εξέδρα ότι θα διεκδικήσει κάτι καλό.

Και να, όμως, που η Μπάγερν κτύπησε σαν τη κόμπρα. Γι’ αυτό, άλλωστε, λέγεται Μπάγερν.

Μιλάμε για έναν τεράστιο σύλλογο, μια πολύ μεγάλη ομάδα. Η ποιότητά της είναι τέτοια που ανά πάσα στιγμή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω.

Γι’ αυτό και θα αποφύγω την ανάλυση του αγώνα. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στις δύο ομάδες. Μη γίνουμε και γραφικοί.

Οι παίκτες της ΑΕΚ έκαναν αυτό που μπορούσαν. Έβγαλαν ενέργεια, πάλεψαν και για αρκετή ώρα στάθηκαν στο ύψος τους.

 Όπως και ο Ουζουνίδης, ο οποίος δεν κατέβασε 11άδα κατενάτσιο.

Ίσα ίσα που ο Ελληνας τεχνικός δεν άλλαξε την φιλοσοφία του κι αυτό μου άρεσε.

Ναι μεν η ΑΕΚ αναγκαστικά έπαιξε πίσω από τη μπάλα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιχείρησε το κάτι παραπάνω.

Σαφώς χρειαζόταν να κρατήσει περισσότερο τη μπάλα, όμως απουσίαζε ο Λιβάγια.

Ο Κροάτης έχει την ικανότητα να διατηρεί τη μπάλα στα πόδια του, να κάνει ντρίμπλες, να τη σπάει και να αλλάζει τον ρυθμό. Δυστυχώς, η Ενωση δεν διαθέτει άλλον Λιβάγια.

Όχι ότι θα άλλαζε κάτι δραματικά στον αγώνα, όμως η ΑΕΚ θα είχε πιο πολλές επιθετικές επιλογές και η άμυνα θα έπαιρνε ανάσες.

Ο μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν ο κόσμος της ΑΕΚ που γέμισε το ΟΑΚΑ κι έσπασε το ρεκόρ εισιτηρίων με την Μίλαν.

Το σκηνικό στο γήπεδο ήταν φανταστικό.

Μια πραγματική γιορτή με συνθήματα, τραγούδια και χειροκροτήματα κι από τους οπαδούς της γερμανικής ομάδας.

Μία άλλη ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα που λείπει από την Ελλάδα και ο κόσμος αποδεικνύει στην πράξη πόσο την έχει ανάγκη…