Αρχίζω με την τελευταία σκηνή στο Φάληρο και το χειροκρότημα του κόσμου στους παίκτες του Ολυμπιακού.

Μπράβο στους οπαδούς, αλλά και στους ποδοσφαιριστές που μετά από μία ήττα πήγαν μπροστά στην Θύρα 7 και με την σειρά τους ευχαρίστησαν τους οργανωμένους για τη θερμή συμπαράστασή τους.

Τέτοιες εικόνες θέλω να βλέπω στα ελληνικά γήπεδα. Πραγματικά, τι όμορφο για τα δικά μας δεδομένα…

Τραγικό από την άλλη να ακούγεται ακόμα το 2018 το “Βούλγαροι”. Αίσχος!!!

Ο Ολυμπιακός σαφώς αδικείται από το αποτέλεσμα.

Έχασε μερικές κλασικές ευκαιρίες για να σκοράρει και στη χειρότερη περίπτωση έπρεπε να πάρει τουλάχιστον τον βαθμό.

Έπεσε, όμως, σε έναν καταπληκτικό Πασχαλάκη, ο οποίος όταν βρεθεί στην μέρα του  στην κυριολεξία πιάνει τα άπιαστα.

Ο γκολκίπερ του ΠΑΟΚ, άλλωστε, έκανε τη διαφορά στο ντέρμπι.

Αυτός κράτησε το μηδέν, αντίθετα με τον Γιαννιώτη, ο οποίος έκανε ένα τραγικό λάθος που το αποτελείωσε ο Βούκοβιτς και ήταν αρκετό να κριθεί το ματς.

Δεν το συζητάμε ότι για τον ΠΑΟΚ ήταν τεράστια νίκη, γιατί του ανεβάζει την ψυχολογία στα ύψη και τον φέρνει στη θέση του οδηγού για την κατάκτηση του τίτλου.

Είναι, βέβαια, πολύ νωρίς, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.

Ο Ολυμπιακός μπήκε πολύ δυνατά και μέχρι το 20 είχε την υπεροχή. Θα μπορούσε να είχε σκοράρει στο ξεκίνημα με τον Καμαρά.

Σιγά σιγά ο ΠΑΟΚ ισορρόπησε και ανέβηκε στο γήπεδο. Είχε την κατοχή, όμως χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στον Γιαννιώτη.

Και οι δυο ομάδες πρόσεξαν πολύ την άμυνά τους κι έγιναν πολλές μάχες στο κέντρο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πιο δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες και επικίνδυνος στα στημένα.

Ειδικά στην επανάληψη κάθε φάουλ η, κόρνερ των ερυθρολεύκων… μύριζε γκολ.

Η άμυνα του ΠΑΟΚ είχε σοβαρό θέμα κυρίως με τους αντίπαλους σέντερ μπακ. Πιο πολύ με τον Μεριά που τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις βρέθηκε πολύ κοντά στο γκολ.

Ο ΠΑΟΚ σκόραρε με το αυτογκόλ και μετά γύρισε πίσω. Κακώς τόσο νωρίς και δεν ήθελε πολύ να το πληρώσει.

Όσο περνούσε η ώρα ο Ολυμπιακός ανοιγόταν και ο ΠΑΟΚ έπρεπε να προσπαθήσει να το εκμεταλλευτεί.

Όπως στην τελευταία φάση που το 0-2 πήγε να γίνει 1-1…

Ο Λουτσέσκου έβγαλε τον κακό επιθετικά Πέλκα κι έβαλε τον Ζαμπά για να παίξει άμυνα από τα άκρα μαζί με τον Λημνιό.

Ο Μπίσεσβαρ μετατέθηκε στον άξονα, αλλά από αριστερά ήταν πιο χρήσιμος για τον ΠΑΟΚ. Από εκεί έβγαλε τον Βιεϊρίνια μόνο του στη φάση του γκολ.

Αργότερα μπήκε ο Βέρνμπλουμ για να ενισχυθούν τα χαφ και ο Τόσκα να επιτηρήσει καλύτερα από τον Βιεϊρίνια τον Ποντένσε.

Ο μικρόσωμος εξτρέμ του Ολυμπιακού ήταν ο κύριος εκφραστής των επιθέσεων για την ομάδα του Μαρτίνς. Πολλές φορές έφερε σε δύσκολη θέση τους Θεσσαλονικείς, όμως στην τελική προσπάθεια κάτι ο Πασχαλάκης και η ατυχία των ερυθρολεύκων δεν τους επέτρεψε να πανηγυρίσουν τη χαρά ενός τέρματος.

Ο Ολυμπιακός δεν θάμπωσε με την απόδοσή του, ίσα ίσα που και κούραση έβγαλε και άγχος είχε και λάθη έκανε.

Κατάφερε, όμως, να φτιάξει πολλές ευκαιρίες. Γι’ αυτό στο φινάλε ο κόσμος δεν αποδοκίμασε η, δεν φώναξε όπως άλλες φορές στο παρελθόν. Είδε με τα μάτια του ότι η μπάλα δεν έμπαινε στο πλεχτό. Κι αυτό είναι μέσα στο ποδόσφαιρο.

Πάντως ο Ολυμπιακός χρειάζεται φρεσκάρισμα στην ενδεκάδα και ο Μαρτίνς θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα.

Και στις επιλογές προσώπων και στον σχηματισμό. Για παράδειγμα, μετά το 70 άλλαξε το σύστημα σε 4-4-2 και ο Ολυμπιακός πάτησε πιο πολύ περιοχή, έγινε πιο πιεστικός και πιο επικίνδυνος