Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος έχει κερδίσει τις εντυπώσεις και συζητείται ακόμα και από τους αντιπάλους του. Με το καλημέρα έσβησε την ποινή των -6 βαθμών και με το όμορφο παιχνίδι του άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Ασφαλώς το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι το πειστικό πέρασμά του από την Ξάνθη και η εντυπωσιακή απόδοσή του με την Λαμία κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο φέρνει την σφραγίδα των πιτσιρικάδων του.

Για εμένα προσωπικά ό,τι το ωραιότερο να βλέπω σε μια ομάδα. Ελληνόπουλα 17, 18 και 20 χρόνων να ξεχειλίζουν από ταλέντο και να κάνουν το αυτονόητο. Να παίζουν με πάθος για τη φανέλα, να είναι γρήγοροι, να τρέχουν παντού και να βγάζουν υγεία.

Πόσες φορές στο παρελθόν δεν είχαμε αναρωτηθεί όλοι μας γιατί οι ελληνικές ομάδες δεν δείχνουν εμπιστοσύνη στους μικρούς όπως κάνουν στο εξωτερικό. Και λέγαμε ότι στις εθνικές τα πάνε περίφημα και μετά χάνονται.

Να, λοιπόν, που η ανάγκη οδήγησε τον Παναθηναϊκό στον μονόδρομο να στηριχθεί στα… νήπιά του που πρόωρα άρχισαν να βγάζουν τα πρώτα δοντάκια τους!

Η αρχή έγινε σιγά σιγά από πέρυσι με τον Ουζουνίδη και κορυφώθηκε φέτος με τον Δώνη, στον οποίο ταιριάζει να δουλεύει με μικρούς κι αυτό φαίνεται μόνο από τον τρόπο που οι νεαροί πανηγυρίζουν τα γκολ και τρέχουν στην αγκαλιά του.

Γι’ αυτά τα παιδιά ο Δώνης δεν είναι απλά ο προπονητής τους, αλλά και ο πατέρας, ο αδελφός, ο φίλος, ο παιδαγωγός, το στήριγμά τους.

Ο Μακεδόνας τεχνικός πιστεύει πολύ στους Ελληνες παίκτες και ειδικά τους πιτσιρικάδες κι έχει βρει τον τρόπο να τους βάλει μέσα σε επαγγελματικά καλούπια.

Να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει γι’ αυτούς να παίζουν σε αυτό το επίπεδο και ειδικά να φοράνε τη φανέλα με το τριφύλλι. Μη νομίζετε ότι αυτό είναι εύκολο. Απεναντίας.

Η αποστολή του Δώνη είναι πολύ δύσκολη, διότι μιλάμε για παιδιά που τώρα διαμορφώνουν χαρακτήρα και κλήθηκαν να σηκώσουν το τεράστιο βάρος μιας μεγάλης και ιστορικής φανέλας.

Άλλο να ξεκινάς από τα χαμηλά κι άλλο να κολυμπάς στα βαθιά χωρίς σωσίβιο.

Θα αποφύγω να αναφερθώ ξεχωριστά στους νεαρούς, διότι ακόμα είναι αρχή. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να συνεχίσουν τη σκληρή δουλειά, να έχουν το κεφάλι κάτω και να πηγαίνουν βήμα βήμα. Χρειάζεται έξυπνη διαχείριση απ’ όλους.

Η περίπτωση του Νίνη αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Και για τα παιδιά και για τον Παναθηναϊκό. Θα είναι κρίμα κι άδικο να μην υπάρχει συνέχεια.

Ο κόσμος των πρασίνων έχει ικανοποιηθεί από την μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας και διψάει να δει κι άλλα παιδιά που έρχονται από πίσω. Και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα τα στηρίξει.

Εκτιμώ ότι παρά το γεγονός πως το ΟΑΚΑ δεν είναι Λεωφόρος από πλευράς έδρας, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού θα αγκαλιάσουν τον Δώνη και τους μικρούς και η παρουσία τους στο γήπεδο θα αυξηθεί θεαματικά στα επόμενα ματς.

Γιατί βλέπουν κάτι πρωτόγνωρο στην ομάδα τους και τους αρέσει. Και πιστεύω ότι αυτό θα γίνει ανεξάρτητα αποτελεσμάτων.

Σαφώς ο κάθε οπαδός θέλει να κερδίζει η ομάδα του, αλλά σε αυτή τη φάση οι μικροί θα έχουν πιο πολύ ανάγκη το χειροκρότημα στις δύσκολες στιγμές που σίγουρα θα έρθουν.