Ωραία βραδιά για τον Ολυμπιακό. Νίκησε την Μπέρνλι και τον διαιτητή και πήρε σημαντικό προβάδισμα για την πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ.

Δεν το συζητάμε ότι οι ερυθρόλευκοι είναι ανώτεροι από τους Αγγλους που κατέβηκαν στο Φάληρο για να παίξουν κατς κι όχι ποδόσφαιρο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ρεβάνς θα είναι εύκολη.

Οι Αγγλοι παίζουν συνέχεια με σέντρες, βάζουν πολλούς υψηλόσωμους παίκτες μέσα στην περιοχή και λογικό είναι να έχουν τις πιθανότητές τους να σκοράρουν.

Ο Ολυμπιακός, δηλαδή, θα πρέπει να προσέξει πολύ τις στημένες φάσεις και να είναι έτοιμος για βρώμικο παιχνίδι από τους αντιπάλους του.

Το 3-1 αδικεί την ελληνική ομάδα, η οποία έβγαλε ενέργεια, έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο και θα μπορούσε να πετύχει τουλάχιστον ένα γκολ ακόμη.

Στο πρώτο ημίχρονο τις εντυπώσεις τις έκλεψε ο διαιτητής που έπαιξε σε βάρος του Ολυμπιακού και έδωσε το δικαίωμα στην Μπέρνλι να είναι μέσα στο ματς με ένα αποτέλεσμα που ήταν κόντρα στη ροή του αγώνα.

Διότι από τη μία υπήρχε ένας Ολυμπιακός που προσπαθούσε να βάλει τη μπάλα κάτω και να παράξει παιχνίδι κι από την άλλη μια ομάδα που έκανε το ένα φάουλ μετά το άλλο και σε μερικές περιπτώσεις έπαιξε αντιαθλητικά. 

Ήταν λογικό οι παίκτες του Ολυμπιακού να χάσουν την αυτοσυγκέντρωσή τους και η διακοπή τους έκανε καλό για να ηρεμήσουν.

Έτσι, στην επανάληψη τα πάντα άλλαξαν. Μέχρι και ο διαιτητής που σωστά έδωσε πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού και απέβαλλε παίκτη των Αγγλων.

Από εκεί και πέρα οι Πειραιώτες ήταν κυρίαρχοι του ματς και για εμένα κακώς δεν κυνήγησαν περισσότερο ένα τέταρτο γκολ.

Ναι μεν έπαιζαν μονότερμα, αλλά δεν έδειξαν το απαιτούμενο επιθετικό πείσμα για το 4-1.

Ο Ανσαριφάρντ έπρεπε να μπει νωρίτερα και ο Ολυμπιακός να έχει δύο παίκτες μέσα στην περιοχή της Μπέρνλι για να της βάλει πιο δύσκολα.

Ο Φορτούνης θύμισε τον παίκτη επί Σίλβα. Ηγέτης με τα όλα του.

Μου άρεσε πολύ ο Ποντένσε, ο οποίος έτρεχε παντού και έδειξε στοιχεία μεγάλου παίκτη.

Θετικότατος και ο Λάζαρος, όπως ο Μπουχαλάκης με το γκολ που πέτυχε και τα τρεξίματα που έκανε.

Ο Καμαρά βρίσκει ρυθμό και αρχίζει να απελευθερώνεται. Έχει σωστή μεταβίβαση και ξέρει να καλύπτει χώρους.

Ο Μιράντα δεν εμπνέει 100% εμπιστοσύνη, αντίθετα με τον Βούκοβιτς, ο οποίος είναι σταθερός και ουσιαστικός.

Ο Ομάρ γενικά είναι ανεβασμένος, ενώ ο Τσιμίκας έχει μέσα του τον αθλητικό τσαμπουκά κι αυτό είναι ό,τι πρέπει για ένα μπακ.

Ο Γιαννιώτης παίζει με αέρα κι αυτό λέει πολλά για τον χαρακτήρα του.

Ο Γκερέρο προσπάθησε, έτρεξε, αλλά δεν πήρε πολλές μπαλιές κι είχε έναν άχαρο ρόλο.

Έχω την αίσθηση ότι του πάει καλύτερα να παίζει δεύτερο κυνηγός.