Άρεσε στη σύζυγό μου το σχόλιο για τις φονικές φωτιές, όμως σχολίασε: “Ελληνας είναι κι αυτός που ανταποκρίθηκε αμέσως για κάθε είδους βοήθεια”.

Κι ασφαλώς έχει χίλια δίκια. Ποιος μπορεί να πει το αντίθετο; Δεν είναι η πρώτη, ούτε και η τελευταία φορά που ο ελληνικός λαός θα σταθεί στο ύψος του.

Εγώ, όμως, μίλησα για το αύριο και την ουσία. Τα τρόφιμα, τα νερά, η στέγη είναι λύσεις προσωρινές.

Το θέμα είναι να μην ξαναζήσουμε ανάλογες τραγωδίες. Τα ίδια έγραφα και μετά τις πυρκαγιές της Ηλείας και της Εύβοιας.

Εμένα με νοιάζει να γίνουν δρόμοι, αντιπυρικές ζώνες κι ό, τι άλλο χρειαστεί για να αντιμετωπιστούν ανάλογα οι επόμενοι εμπρησμοί.

Και δυστυχώς δεν θα γίνουν. Όχι γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα – αυτά θα βρεθούν – αλλά γιατί η Ελλάδα στο μεγαλύτερο κομμάτι της έχει δομηθεί άναρχα.

Είναι γεμάτη αυθαίρετα. Ποιος θα πάει να τα γκρεμίσει; Ποιος θα κατεδαφίσει τις βιλάρες που έχουν κατασκευαστεί μέσα στα δάση;

Εδώ δεν τόλμησαν να ρίξουν τις παράγκες που είχαν φτιαχτεί μέσα στα ρέματα της Μάνδρας και θα το κάνουν σε περιοχές σαν το Μάτι και την Ραφήνα; Πλάκα κάνουμε;

Μετά από κάθε τραγωδία βλέπουν το φως της δημοσιότητας ένα σωρό μελέτες και επιστημονικές εργασίες που έχουν γίνει εδώ και χρόνια και αναλύουν όλους τους κινδύνους που αντιμετωπίζει αυτός ο ευλογημένος τόπος.

Και ουδείς ασχολείται. Γι’ αυτό οργίζομαι. Ξέρουμε ότι αργά η, γρήγορα θα την πατήσουμε ξανά.

Κι αντί να δούμε τι θα κάνουμε, αδιαφορούμε η, το αφήνουμε για τον επόμενο.

Εκεί κατηγορώ τον Ελληνα. Όχι στην βοήθεια της στιγμής που είναι αυθόρμητη και του βγαίνει από μέσα του.

Το κατανοώ ότι τούτες τις δύσκολες ώρες δεν αρέσει η σκληρή κριτική. Τι να κάνω, όμως; Δεν είμαι λαϊκιστής, ούτε θα γίνω τώρα.

Κλαίω μέσα μου για τους εκατοντάδες νεκρούς και περισσότερο για τα παιδιά.

Είμαι πατέρας δύο κοριτσιών – με ό,τι αυτό συνεπάγεται- αλλά και πολίτης μιας τόσο όμορφης χώρας που προδίδεται εκ των έσω…

Κι όταν μιλάω για προδοσία αναφέρομαι σε εμάς τους ίδιους. Εμείς είμαστε το πρόβλημα. Όλοι φταίμε για την ανείπωτη τραγωδία, γι’ αυτό το έγκλημα.

Προς θεού, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω ότι ο λαός βάζει τις φωτιές, αν και τόσοι συμπατριώτες μας έχουν συλληφθεί κατά καιρούς για εμπρησμό.

Λέω ότι “βάζουμε” τη φωτιά με τη συμπεριφορά μας, τη νοοτροπία μας, την κουλτούρα μας, την αδιαφορία μας.

Μας ενδιαφέρει μόνο το “Εγώ”, το “Εμείς”, το “Τώρα”. Καρφάκι δεν μας… καίγεται για το τι ξημερώνει.

Λέμε ‘Έχει ο θεός” και θα ασχοληθούμε όταν το κακό το ξαναβρούμε μπροστά μας.

Θα κινητοποιηθούν πάλι οι πάντες και τα πάντα μέχρι να ξεχαστεί. Και πάλι από την αρχή.

Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια και ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει…

Γιατί, ρε διάολε, θα πρέπει συνέχεια να θρηνούμε τους ανθρώπους μας και να μην παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας;

Τόσο φτηνή έχει γίνει πια η ζωή του Ελληνα;

Ούτε πόλεμο να είχαμε. Βάλτε κάτω τους νεκρούς μας από φωτιές, πνιγμούς και τροχαία στους κακοφτιαγμένους ελληνικούς δρόμους και θα κάνετε τον σταυρό σας.

Αλλά, δυστυχώς, μόνο αυτό κάνουμε. Τον σταυρό μας.

Έχουμε τεράστια δύναμη και δεν ξέρουμε να την εκμεταλλευτούμε και να την αξιοποιήσουμε.

Γι’ αυτό και είμαστε άξιοι της μοίρας μας…