Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω τον πόνο που νιώθω μέσα μου. Όπως και όλοι οι Ελληνες, όπου και να βρίσκονται.

Αυτό, όμως, που με εξοργίζει είναι ότι χάθηκαν τόσοι άνθρωποι δίπλα στο κέντρο της Αθήνας.

Κι ερωτώ: Τι θα γινόταν αν αντί για Δευτέρα ήταν Κυριακή; Ούτε καν θέλω να το σκέφτομαι.

Σαφώς δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών, ούτε είναι στις προθέσεις μου να κάνω φτηνή πολιτική.

Για εμένα, άλλωστε, το πρόβλημα ξεκινά από την αρρωστημένη νοοτροπία που έχουμε όλοι μας.

Από το “δε βαριέσαι” και το “σιγά μη τύχει σε εμάς”.

Αυτοί είμαστε σαν λαός. Ζούμε για το τώρα και δεν μας καίγεται καρφάκι τι θα γίνει αύριο.

Βλέπουμε τον κίνδυνο δίπλα μας και τον γράφουμε στα αρχίδια μας.

Μας νοιάζει μόνο το τομάρι μας και αποφεύγουμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα τεράστια προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία μας.

Στενοχωριόμαστε γι’ αυτά που βιώνουμε, αλλά πολύ γρήγορα τα ξεχνάμε.

Τόσες και τόσες ψυχές έχουν χαθεί σε αυτόν τον τόπο από τις φωτιές.

Και το 2018 εξακολουθούμε να θρηνούμε, διότι μόνο αυτό ξέρουμε να κάνουμε.

Και το κάνουμε καλά, γιατί είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Πρώτοι στην κλάψα και τελευταίοι στην πρόληψη και τα μέτρα.

Μην σας ενοχλεί που ουδείς παραιτείται. Πότε έγινε αυτό σε ανάλογες περιπτώσεις;

Δεν είναι στην κουλτούρα μας να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες.

Δουλευόμαστε μεταξύ μας. Να συσκέψεις και ανακοινώσεις κι από ουσία μηδέν.

Τα πάντα είναι ξεχαρβαλωμένα, ακριβώς διότι αυτή είναι η φάρα μας. Είμαστε ανεύθυνοι και το ξέρουμε.

Κατηγορούμε εύκολα τον διπλανό μας ενώ γνωρίζουμε ότι είμαστε κι εμείς το ίδιο και χειρότεροι.

Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Ούτε καν διαθέτουμε την κρίση να τοποθετήσουμε τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. 

Χθες καίγονταν και οι πέτρες και οι Αρχές θόλωσαν και δεν ήξεραν τι να πρωτοκάνουν και πού να ρίξουν το βάρος τους.

Την πάτησαν γιατί από τη μία δεν είχαν αίσθηση του τεράστιου κινδύνου κι από την άλλη απουσίαζε το ουσιαστικό συντονιστικό όργανο που θα έδινε εντολές και κατευθύνσεις.

Θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είμαι χειμερινός κολυμβητής και λόγω της μόλυνσης στην παραλία των νότιων προαστίων αναγκάστηκα να πηγαίνω για μπάνιο στο Μάτι.

Έμαθα καλά την περιοχή και πολύ εύκολα κατάλαβα τι συνέβη. Όλοι οι δρόμοι είναι κατηφορικοί και στενοί. Εύκολο το μποτιλιάρισμα.

Κι όταν φτάνεις κοντά στη θάλασσα υπάρχουν αρκετά αδιέξοδα και γκρεμοί. Δεν χρειάζεται να σας πω τη συνέχεια…

Γι αυτό είμαι και τόσο θυμωμένος. Αν υπήρχε συντονιστικό όργανο θα απέτρεπε στον κόσμο να πάει προς τη θάλασσα.

Ουσιαστικά οι άνθρωποι είχαν ραντεβού με τον Χάρο και δεν το ήξεραν.

Ο σταρχιδιστής Ελληνας τους άφηνε να οδηγούνται στον θάνατο. Σαν τα πρόβατα για σφαγή.

Να με συμπαθάτε που είμαι τόσο σκληρός, αλλά αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Η σκληρή πραγματικότητα.

Το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές. Δεν τα βάζω με τους πολιτικούς, διότι εγώ κι εσείς τους στείλαμε στην εξουσία.

Και στο φινάλε φινάλε έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, ακραίους, όλοι τα ίδια σκατά είναι…

Χάθηκαν τόσες ψυχές, διαλύθηκαν περιουσίες και μπροστά στις κάμερες παίζουν τον ρόλο τους.

Λένε, λένε, λένε για να πουν. Έτσι κι αλλιώς ποιος θα τους ζητήσει τον λόγο όταν μετά από λίγο καιρό θα την έχουν κάνει η, θα τους έχουν κάνει…

Είπαμε. Είμαστε η χώρα του τώρα. Κι από τα 10 πράγματα που λέμε να φτιάξουμε, ζήτημα είναι να γίνονται  τα δύο.

Γι αυτό κι οι ξένοι μας συμπεριφέρονται σαν σκουπίδια. Εμείς του δώσαμε το δικαίωμα…

Κι όταν σβήσουν τα φώτα οι πολιτικοί μας διοργανώνουν τις διακοπές του Αυγούστου. Είναι σίγουροι, άλλωστε, ότι σε λίγο καιρό ο κόσμος θα έχει ξεχάσει. Κι έχουν δίκιο. Αυτός είναι ο Ελληνας.