Αν ανατρέξετε στα κείμενά μου στην αρχή του Μουντιάλ, θα διαπιστώσετε ότι είχα εκτιμήσει πως η Αγγλία είναι ικανή να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά.

Κι από εκεί και πέρα ασφαλώς όλα θα είναι ανοικτά.

Δεν το αναφέρω για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά ως σχόλιο μετά την ιστορική πρόκριση των “Λιονταριών” στους “4” του παγκοσμίου κυπέλλου για τρίτη τους φορά και πρώτη μετά το 1990.

Ως “άρρωστος” Αγγλόφιλος και γνωρίζοντας αυτή την ομάδα απ’ έξω και ανακατωτά, ήμουν αισιόδοξος, διότι πρώτη φορά βλέπω τέτοια σοβαρότητα. Αυτό είναι και το μεγάλο της όπλο.

Η σημερινή Αγγλία ούτε έχει τον προπονηταρά, ούτε τους πολύ μεγάλους παίκτες.

Και μέσα στον αγωνιστικό χώρο εμφανίζεται μια ομάδα με μότο “ένας για όλους και όλοι για έναν”.

Γροθιά. Ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.

Δεν θα δεις τη μεγάλη μπάλα, όμως από χιλιόμετρα φαίνεται η αυτοπεποίθηση των παικτών και η πίστη τους στην επιτυχία.

Μια επιτυχία που δεν είναι δεδομένη, όμως οι Αγγλοι την κυνήγησαν και την γεύτηκαν μετά από μεγάλη προσπάθεια.

Έχω μεγαλώσει με το αγγλικό ποδόσφαιρο, είμαι δεμένος με την Τσέλσι, ασχολούμαι καθημερινά με το τι γίνεται στη Βρετανία.

Γνωρίζω τι σημαίνει για τους Αγγλους η εθνική τους ομάδα και οι εικόνες των πανηγυρισμών που βλέπετε στην τηλεόραση δεν εκφράζουν την απόλυτη πραγματικότητα για το τι συμβαίνει στο Νησί και όχι μόνο.

Οι πάντες βλέπουν Ρωσία και πλέον στην κυριολεξία ζουν και αναπνέουν για την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου.

Το πιστεύουν όπως ο Σαουθγκέιτ και οι παίκτες του. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Το πώς νιώθουν οι ποδοσφαιριστές συνειδητοποιώντας ποιοι είναι, τι πέτυχαν και πού θέλουν να φτάσουν.

Όλοι τους συμμετέχουν στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, σε αυτό που πλέον οι ομάδες ανήκουν σε ξένους κολοσσούς και δαπανώνται τρελά ποσά σε παίκτες από το εξωτερικό.

Δεν μπορώ να ξέρω πόσοι το έχετε πιάσει, αλλά μέσα από αυτό το Μουντιάλ οι Αγγλοι ποδοσφαιριστές  κάνουν τι δική τους “επανάσταση” και στέλνουν πολλαπλό μήνυμα για την αξία τους και τι σημαίνουν για την αξιοπιστία του αγγλικού ποδοσφαίρου γενικότερα.

Κι αυτό μπορούν να το πετύχουν μόνο μέσα από την εθνική τους που είναι πάνω απ’ όλα και όλους.

Αυτή η εθνική Αγγλίας δίνει απαντήσεις και πρώτα στον ίδιο της τον εαυτό.

Τόσα χρόνια πάντα κάτι συνέβαινε και η διάκριση δεν ερχόταν, παρά το γεγονός ότι αγωνίζονταν πολύ μεγάλα ονόματα και οι προσδοκίες ήταν πολλές.

Αυτή τη φορά η Αγγλία πήγε στη Ρωσία χωρίς πολλά-πολλά. Προσγειωμένη, ταπεινή, νηφάλια και αποφασιστική.

Κι έφτασε εκεί που υποτίθεται ότι δεν μπορούσε, για να κλέψω και λίγο Καζαντζάκη…