Καμία εντύπωση δεν μου προκαλεί ο αποκλεισμός της Βραζιλίας από τους εξαιρετικούς Βέλγους, αλλά οφείλω να ομολογήσω κάτι.

Ότι απόψε το δεύτερο ημίχρονο ήταν το μοναδικό στο Μουντιάλ που η Βραζιλία θύμισε λίγο Βραζιλία.

Βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο και αναγκάστηκε να τα παίξει όλα για όλα προσφέροντας κατά μικρά διαστήματα και θέαμα.

Με ωραίες κοφτές ντρίμπλες, διεισδύσεις στην αντίπαλη περιοχή, γρήγορους συνδυασμούς και γενικά ενέργειες που μας γύρισαν αρκετά χρόνια πίσω…

Ειδικά μετά την είσοδο του Ντάγκλας Κόστα, που πραγματικά απορώ πώς αυτός ο παίκτης είναι παγκίτης.

Με την είσοδό του η Βραζιλία απέκτησε πλάτος στο παιχνίδι της, πάτησε περιοχή και σε αρκετές περιπτώσεις έφερε τους Βέλγους σε πολύ δύσκολη θέση.

Η ομάδα του Τίτι έκανε συνεχείς επιθέσεις από παντού και υποχρέωσε τους νικητές σε δεύτερο ρόλο.

Δημιουργήθηκαν, μάλιστα, τρεις ευκαιρίες για το 2-2, αλλά δυστυχώς για τους Λατίνους η ισοφάριση δεν ήρθε.

Ίσως το πιο δίκαιο αποτέλεσμα, σύμφωνα με τις ευκαιρίες των Βραζιλιάνων, να ήταν η ισοπαλία.

Αυτό, πάντως, δεν μειώνει την τεράστια νίκη του Βελγίου που έβαλε τα θεμέλια στο πρώτο ημίχρονο.

Έπαιξε την μπάλα που ξέρει και κακώς στην επανάληψη κλείστηκε στην περιοχή του.

Με τους παικταράδες που διαθέτει έπρεπε να κρατήσει μπάλα πιο πολύ, να αλλάξει πάσες και να φεύγει στην κόντρα.

Σίγουρα δεν είχε αντίπαλο κάποια ομαδούλα και παρά το 2-0 η αποστολή του ήταν δύσκολη.

Οι Βραζιλιάνοι είχαν σκυλιάσει, κέρδισαν κατά κράτος τις προσωπικές μονομαχίες και έβγαλαν εγωισμό.

Αλλά δεν τους βγήκε στα γκολ και στο ποδόσφαιρο σημασία έχει το αποτέλεσμα.

Για τέταρτη φορά αποκλείστηκαν σε παγκόσμιο κύπελλο από ευρωπαϊκή ομάδα και ήδη έχουν αρχίσει τα… μοιρολόγια.

Το Μουντιάλ έγινε EURO, αφού πλέον θα δούμε δύο καθαρά ευρωπαϊκούς ημιτελικούς, άρα και τελικό.

Οι Βέλγοι διαθέτουν μεγάλη ομάδα και από τα πρώτα ματς είχα γράψει ότι είναι ικανοί για όλα μαζί με την Κροατία και την Αγγλία.