Με ρωτούν γιατί αποφεύγω να γράψω για το Μουντιάλ. Η απάντηση είναι ότι οι περισσότεροι αγώνες δεν καλύπτουν τα γούστα μου και περιμένω να τελειώσουν όλα τα παιχνίδια της πρώτης φάσης για να βγάλω τα πρώτα συμπεράσματα.

Προσωπικά τις πολλές εκπλήξεις που έχουν γίνει τις θεωρώ φυσιολογικές.

Όχι γιατί έχει ανέβει το επίπεδο των θεωρητικά μικρών, αλλά επειδή έχει πέσει το επίπεδο των θεωρητικά μεγάλων.

Κλασικό παράδειγμα το αποψινό παιχνίδι. Ποια Αργεντινή; Τη διέσυρε η Κροατία.

Κι εσείς θα έχετε διαπιστώσει ότι πλέον δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις ομάδες.

Η διαφορά είναι μόνο στα σούπερ ονόματα που κι αυτά είναι πια λίγα.

Η ψαλίδα έχει μικρύνει σε τέτοιο βαθμό που οι πάντες μπορούν να κερδίσουν τους πάντες η, έστω να τους βάλουν δύσκολα.

Αυτό, βέβαια, δίνει μια άγρια ομορφιά στο παγκόσμιο κύπελλο. Το δέχομαι.

Είναι πολύ ενδιαφέρον, διότι δεν ξέρεις τι ξημερώνει.

Από πλευράς ποιότητας, όμως, πολύ λίγα πράγματα και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό.

Την Κυριακή θα αναλύσω τους λόγους που μέχρι τώρα δεν έχουμε δει μεγάλα ματς η, αν θέλετε παιχνίδια που να μας θυμίζουν παλιότερα παγκόσμια κύπελλα.

Στα θετικά είναι ότι σε όλα τα ματς βλέπουμε γκολ, έστω κι αν πολλά έχουν τελειώσει με 1-0.

Μου αρέσει η μέχρι τώρα χρήση του VAR. Αν και οι αποφάσεις παίρνονται από ανθρώπους και πάντα θα γίνονται λάθη, οι αδικίες έχουν περιοριστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Για εμάς είναι ένα καλό μάθημα, διότι σε λίγους μήνες θα έχουμε κι εμείς το βίντεο στο πρωτάθλημα και σιγά σιγά πρέπει να εξοικειωθούμε όλοι μας.

Όσο για την ομάδα που υποστηρίζω, αυτό πια είναι πασίγνωστο. Από παιδί είμαι Αγγλία κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ των ποτών.

Προγνωστικά για το ποιοι είναι πιο κοντά να βρεθούν στον τελικό είναι πολύ νωρίς να τοποθετηθώ.