Δεν ήταν και το καλύτερο να βλέπεις τελικό και να ξέρεις ότι λίγες ώρες πριν «έφυγε» ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία του Παναθηναϊκού και συνέβαλε τα μέγιστα για να μπει η Ελλάδα στο κλειστό κλαμπ των κορυφαίων χωρών του κόσμου στο μπάσκετ.

Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά στο ΟΑΚΑ για τον θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου, τον οποίο φυσικά γνώριζα προσωπικά και το μόνο που έχω να τονίσω είναι ότι ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Για εμένα αυτό έχει και τη μεγαλύτερη σημασία.

Το παιχνίδι δεν είχε να μας δώσει κάτι το ιδιαίτερο.

Κέρδισε ο Παναθηναϊκός όχι γιατί έπαιξε το φοβερό μπάσκετ, αλλά επειδή ο Ολυμπιακός είχε πολλά προβλήματα.

Ειδικά στην επίθεση οι ερυθρόλευκοι είχαν χαμηλά ποσοστά. Και λόγω της σκληρής άμυνας των γηπεδούχων για 35 λεπτά και επειδή οι περισσότεροι παίκτες του δεν βρέθηκαν σε καλή βραδιά.

Εκεί ουσιαστικά κρίθηκε το ματς.

Ο Παναθηναϊκός έφτασε να προηγηθεί με διαφορά 19 πόντων και προς το τέλος ο Ολυμπιακός μείωσε στους 9.

Και πάλι, όμως, η ομάδα του Σφαιρόπουλου δεν είχε συνέχεια κι έτσι οι πράσινοι έφτασαν δίκαια στο 2-1 που τους επιτρέπει να αισιοδοξούν ότι και αυτό το πρωτάθλημα θα είναι δικό τους.

Το φινάλε ανήκε ξανά στον Τζέιμς, αλλά σε αυτό το παιχνίδι ξύπνησε κάπως ο Ρίβερς και άρεσε ο Όγκαστ.

Χωρίς να εντυπωσιάσει ο Καλάθης είχε ουσία, ενώ πολύ καλός στην άμυνα ήταν ο Σίνγκλεντον.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο αποψινός Παναθηναϊκός πήρε πράγματα από αρκετούς παίκτες, αντίθετα με τον Ολυμπιακό που από πλευράς ατομικής κριτικής κινήθηκε σε ρηχά νερά.

Σε αντίθεση με τον πρώτο τελικό ο Ολυμπιακός φάνηκε να μην πιστεύει στην κατάκτηση του τίτλου.

Ενώ το τριφύλλι έπαιξε με τον αέρα του ανώτερου και  σε μερικές φάσεις η αλαζονική συμπεριφορά των παικτών του θα μπορούσε να κοστίσει στην ομάδα τους.

Ο Ολυμπιακός, όμως, δεν είχε τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις για να το εκμεταλλευτεί.