Άκουσα χθες το πρωί από ένα αθλητικό ραδιόφωνο αρκετούς ΑΕΚτζήδες να διαμαρτύρονται για την εμφάνιση της ομάδας τους στον τελικό.

Δεν τους πείραξε η ήττα, αλλά το γεγονός ότι ουσιαστικά η ομάδα τους ουδέποτε βγήκε από τα αποδυτήρια με εξαίρεση τον Μπάρκα.

Δεν το συζητάμε ότι ο κόσμος έχει δίκιο. Χθες στο ΟΑΚΑ η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα για πέντε γκολ. Την αναγνώριζες μόνο από τις φανέλες.

Όλοι μας σταθήκαμε στο εύκολο άλλοθι. Στο «άδειασμα» της ομάδας μετά τα γλέντια για το πρωτάθλημα.

Κι ασφαλώς δεν παίρνω πίσω αυτό που έγραψα μετά τον τελικό.

Οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και πολύ δύσκολα θα διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις.

Ο πρώτος, όμως, που έχει την ευθύνη να κρατήσει τις ισορροπίες και να «ξυπνήσει» τους παίκτες είναι ο προπονητής.

Αυτός ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι γίνεται στην ομάδα του.

Θα έπρεπε, λοιπόν, να την έχει ετοιμάσει καλύτερα, διότι υποτίθεται ότι εκτός από το τρόπαιο ήταν κι ένα ματς απαντήσεων. Η, αποδείξεων αν προτιμάτε. Δεν το λέω εγώ, αλλά οι ίδιοι οι ΑΕΚτζήδες.

Και η ομάδα τους ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Ευτυχώς που δεν δέχθηκαν δύο γκολ στο ημίχρονο, διότι ουδείς μπορεί να ξέρει τι θα ακολουθούσε στην επανάληψη από τους σεληνιασμένους ΠΑΟΚτζήδες.

Η ΑΕΚ στάθηκε πολύ τυχερή έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας.

Είναι γνωστό  ότι θεωρώ τον Χιμένεθ λίγο για τα κυβικά της ΑΕΚ και μου το απέδειξε χθες για μία ακόμη φορά.

Πήγε να «κλέψει» το κύπελλο κι έβαλε την ομάδα του να παίξει ξανά πίσω από τη μπάλα. Ό,τι χειρότερο για έναν υγιή οπαδό να βλέπει αυτή την εικόνα. Ιδιαίτερα για έναν υπερήφανο ΑΕΚτζή…

Δεν υπάρχει περίπτωση ο Ισπανός να μην πήρε χαμπάρι ότι οι παίκτες ήταν αλλού κι αλλού.

Όφειλε να τους ταρακουνήσει και να τους ντοπάρει σε τέτοιο βαθμό που να τους άφηνε να κάνουν το παιχνίδι τους. Κι όχι να παίξει πάλι ανταρτοπόλεμο.

Για να πετύχει αυτό χρειάζεται πνευματική ηρεμία, μεγάλη αυτοπεποίθηση και να είσαι αποφασισμένος για όλα.

Διαφορετικά τους απελευθερώνεις και ποντάρεις στον εγωισμό τους που θα βγει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Και φυσικά με άλλες επιλογές. Χωρίς Μάνταλο που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα και με Λάζαρο η, Γκάλο.

Προσωπικά θα έριχνα στη μάχη και τον φορμαρισμένο Λαμπρόπουλο που είναι δυνατό παιδί.

Είτε στη θέση του Τσιγκρίνσκι που δεν πατούσε καλά η, στα χαφ αντί του Γαλανόπουλου.

Βέβαια, το θέμα στην χθεσινή ΑΕΚ δεν ήταν τόσο τα πρόσωπα, αλλά το πώς θα έπαιζε.

Θα περίμενα να παρουσιαστεί μια ΑΕΚ με τον αέρα της άξιας πρωταθλήτριας, του ΟΑΚΑ και της εξαιρετικής φετινής σεζόν.

Και τελικά εμφανίστηκε ένα ποδοσφαιρικό «πτώμα» που είχε την υπογραφή του Χιμένεθ.

Κι έτσι έχασε με κάτω τα χέρια από τον ανώτερο σε όλα τα επίπεδα αντίπαλό της.

Ο τελικός ήταν ένα ματς κι έξω και για εμένα κανείς δεν είχε να αποδείξει τίποτα σε κανέναν.

Η σεζόν ήταν εντυπωσιακή για την ΑΕΚ σε επίπεδο αποτελεσμάτων και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο είχε την υποχρέωση να σταθεί με αξιοπρέπεια και να ικανοποιήσει και τον τελευταίο οπαδό της.

Να έδειχνε στην πράξη ότι ήθελε το κύπελλο και πολέμησε για να το κατακτήσει.

Κι όχι να πετάξει λευκή πετσέτα… Αυτό είναι που πλήγωσε τον κόσμο.