Δεν γνωρίζω αν αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα, όμως γνωρίζω ότι το τριφύλλι έφυγε από τη φετινή διοργάνωση με το κεφάλι ψηλά.

Στα δύο τελευταία παιχνίδια κοίταξε την Ρεάλ στα μάτια και δεν πήρε μία νίκη από τις λεπτομέρειες και τη διαιτησία.

Για παράδειγμα, απόψε τα κοράκια έκλεισαν τα μάτια σε δύο καθαρά αντιαθλητικά φάουλ του Ντόντσιτς και του Ρέγιες στον Αντετοκούνμπο (από δύο βολές και κατοχή μπάλας των πρασίνων), ενώ όταν ο Παναθηναϊκός μείωσε τη διαφορά στους πέντε πόντους έδωσαν ένα πολύ εύκολο επιθετικό φάουλ στον Σίνγκλεντον.

Ένα σφύριγμα αρκούσε να κόψει τον ρυθμό στους πράσινους.

Τέλος πάντων. Ό,τι έγινε, έγινε. Ο Μπερτομέου, άλλωστε, με τίποτα δεν ήθελε τον Παναθηναϊκό του Γιαννακόπουλου στο Βελιγράδι.

Αυτό είναι ξεκάθαρο εδώ και καιρό.

Και γι’ αυτό ο κόσμος του τριφυλλιού πρέπει να είναι υπερήφανος για την ομάδα του.

Κόντρα σε όλους και όλα στάθηκε με αξιοπρέπεια, πολέμησε και απέδειξε γιατί το κλαμπ είναι πολύ μεγάλο.

Δεν είναι και μικρό πράγμα να χάνεις με 22 πόντους και να βρίσκεις τα ψυχικά αποθέματα να γυρίζεις το ματς και να φτάνεις σε απόσταση αναπνοής.

Ο Παναθηναϊκός μπορούσε να κερδίσει αν δεν είχε κόντρα τη διαιτησία.

Αγωνιστικά το πρόβλημά του είναι ότι δεν έχει πολλές λύσεις όπως η Ρεάλ και είναι αδύνατος κάτω από την ρακέτα.

Οι Ισπανοί θα βρουν το καλάθι με τον Ντόντσιτς, τον Γιουλ, τον Κάρολ, τον Ρούντι, τον Ρέγιες.

Οι πράσινοι τα περιμένουν όλα από τον Καλάθη και τον Τζέιμς.

Απόψε ήταν ουσιαστικός και ο Σίνγκλεντον, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα το ιδιαίτερο.

Στα μεγάλα παιχνίδια φαίνονται οι μεγάλοι παίκτες και ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει προσωπικότητες του παρελθόντος που το έλεγε η καρδιά τους και «πατούσαν σε αναμμένα κάρβουνα».

Και πάλι καλά που εξακολουθεί να παίζει σε αυτό το υψηλό επίπεδο.