Η Ζαλγκίρις δεν είχε ανάγκη το «αλήτικο» σφύριγμα των διαιτητών στο 93-86.

Απέδειξε ότι είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό και δίκαια προκρίθηκε στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου.

Μη σας πω ότι είναι ικανή να φτάσει στον τελικό και να πάρει το τρόπαιο.

Μπορεί ατομικά οι παίκτες των Λιθουανών να μην γεμίζουν το μάτι, όμως ο Γιασικεβίτσιους τους έχει κάνει ομάδα με τα όλα της.

Και απέναντι στον Ολυμπιακό η Ζαλγκίρις έπαιξε ωραίο μπάσκετ, γρήγορο, αποτελεσματικό, ουσιαστικό, έβγαλε ενέργεια και ήταν πιο φρέσκια και πιο δυνατή.

Ο Ολυμπακός ήταν κατώτερος του αναμενομένου. Όχι μόνο σήμερα.

Η ομάδα του Σφαιρόπουλου αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και γενικά δεν είναι στα καλά της.

Έχω την αίσθηση ότι με το τέλος της σεζόν οι ιδιοκτήτες θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις και να κάνουν τομές.

Κατ’ αρχάς η ομάδα έχει ανάγκη από έναν προπονητή σαν τον Σάρας. Επικοινωνιακά είναι παλαιομοδίτης, αλλά παίρνει αυτό που θέλει.

Για την πιάτσα θεωρείται ο διάδοχος του Ομπράντοβιτς και πολύ γρήγορα φρόντισε να αποδείξει ότι το μέλλον του ανήκει.

Ο εκρηκτικός χαρακτήρας του ταιριάζει γάντι με την ιδιοσυγκρασία του Ολυμπιακού και του κόσμο του. Κι ας έχει περάσει από τον αιώνιο. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Εδώ μιλάμε για το αύριο και το συμφέρον της ομάδας.

Από εκεί και πέρα προσωπικά δεν θα μιλήσω για γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή, αλλά για την απόκτηση δύο σούπερ παικταράδων που να στέλνουν τη μπάλα στο καλάθι.

Κι όσο για τον Σπανούλη, ούτε ο ίδιος θα αισθάνεται καλά να τα περιμένουν όλοι από αυτόν.

Αν δεν έχει αλλάξει κάτι θεαματικά, ο διεθνής άσος θα συνεχίσει τουλάχιστον για έναν ακόμα χρόνο και καλά θα κάνει από τη στιγμή που νιώθει ότι μπορεί να ανταποκριθεί.

Ο Ολυμπιακός, όμως, σαν κλαμπ πάνω από τον Σπανούλη επιβάλλεται να βάλει την ομάδα του με ό,τι αυτό συνεπάγεται…