Φοβόμουν το πρώτο ματς του Ολυμπιακού και δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου ήταν κατώτερη των περιστάσεων κι έχασε φυσιολογικά από την Ζαλγκίρις, η οποία απέκτησε πλεονέκτημα για την πρόκριση στο φάιναλ φορ.

Ο Ολυμπιακός δεν μου άρεσε. Ξεκίνησε καλά, στο μεγαλύτερο διάστημα ήταν μπροστά στο σκορ, όμως οι παίκτες του δεν είχαν την ενέργεια και το πάθος των αντιπάλων τους.

Ο Σπανούλης έκανε ό,τι μπορούσε, όμως ήταν μόνος του…

Από την τρίτη περίοδο και μετά ο Ολυμπιακός τα βρήκε μπαστούνια στην σκληρή άμυνα της Ζαλγκίρις, ενώ αμυντικά οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έκαναν πολλά λάθη και ήταν ασυντόνιστοι μεταξύ τους.

Ακόμα κι όταν το 56-57 έγινε 63-57 υπέρ του Ολυμπιακού, η Ζαλγκίρις όχι μόνο δεν αιφνιδιάστηκε, αλλά βρήκε τη δύναμη να ισορροπήσει και να αναγκάσει τον Ολυμπιακό να τρέχει να ισοφαρίσει με τον Σπανούλη για να πάει το ματς στην παράταση.

Τα καλάθια του Ολυμπιακού έμπαιναν με την ψυχή στο στόμα, ενώ οι Λιθουανοί σκόραραν από παντού και χωρίς ιδιαίτερη πίεση.

Ο Ολυμπιακός, δηλαδή, έχασε από την άμυνά του που ανέκαθεν τον στήριζε σαν ομάδα.

Σαφώς δεν έχει τελειώσει τίποτα, όμως ο Σάρας αποδεικνύεται πολύ σκληρό καρύδι. Έχει φτιάξει μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης και απόψε είχε διαβάσει πολύ σωστά τον Ολυμπιακό.

ΣΤΟΝ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟ του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο θα ξεκινήσω από την μεγάλη ηττημένη.

Η ΑΕΛ έφτασε στη βρύση, αλλά δεν μπόρεσε να πιει νερό.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι παίκτες της πρέπει να έχουν το κεφάλι χαμηλά. Όχι.

Τα έδωσαν όλα, έκαναν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι από πλευράς τακτικής και ίσως να τους άξιζε η πρόκριση αν  είχαν σκοράρει σε μία από τις δυο μεγάλες ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν.

Δεν πειράζει. Η Λάρισα είναι μεγάλη ομάδα και το μέλλον της ανήκει.

Η ΑΕΚ δεν ήταν καλή, αλλά στην τελευταία φάση του αγώνα ευτύχησε να πετύχει ένα φοβερό γκολ ο Χριστοδουλόπουλος.

Πρόκριση στον τελικό από μία καθαρά προσωπική ενέργεια ενός παίκτη.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Μαγικό και απρόβλεπτο.