Το αυτονόητο έγινε στα Χανιά, αλλά και πάλι η ΑΕΚ δεν έπρεπε να παίξει με τη φωτιά.

Ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι του ξημερώνει.

Ειδικά στον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο.

Από το πουθενά ο Πλατανιάς παραλίγο να ισοφαρίσει με το σουτ του Ντικαμονά και την εκπληκτική απόκρουση του Τσιντώτα.

Σημασία, βέβαια, για την Ενωση έχει ότι πήρε αυτό που ήθελε και έκανε ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση του τίτλου.

Δεν εντυπωσίασε, όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Οι Χανιώτες, άλλωστε, κατέβηκαν για να παίξουν αντιποδόσφαιρο και για κάθε ομάδα θα ήταν δύσκολο να κάνει το παιχνίδι της.

Η ΑΕΚ είχε πρόβλημα να διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα του Πλατανιά, όμως βρήκε τον τρόπο να σκοράρει και το μοναδικό γκολ της έφτανε να πάρει το τρίποντο.

Τέτοιου είδους αγώνες είναι τελείως διαφορετικοί από τους συνηθισμένους.

Το άγχος είναι μεγάλο και προέχει μόνο η νίκη. Τίποτε άλλο.

Για τα τεράστια προβλήματά του μεγάλη ήταν και η νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ατρομήτου.

Είχε κορυφαίο παίκτη τον Βλαχοδήμο, όμως η ομάδα του Ουζουνίδη έβγαλε ενέργεια, φρεσκάδα παρά την αποχή των παικτών στις αρχές της εβδομάδας και το κυριότερο είναι ότι έδειξε πάθος για το τρίποντο.

Άξιζε στον Παναθηναϊκό αυτή η επιτυχία. Στο μεγαλύτερο διάστημα έπαιξε στρωτό ποδόσφαιρο, ήταν δημιουργικός, είχε καλές συνεργασίες και χειροκροτήθηκε από τους λίγους πιστούς οπαδούς του.

Ο Ατρόμητος ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Περίμενα καλύτερη εμφάνιση, διότι μιλάμε για μια ομάδα που εκπέμπει υγεία, δεν είχε βαθμολογικό άγχος και έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο.