Σε κανέναν δεν αρέσει οι δικαστικές αποφάσεις να κρίνουν αποτελέσματα αγώνων, τίτλους, ακόμα και καριέρες.

Η ΑΕΚ ευνοήθηκε από τις δικαστικές εξελίξεις των δύο ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό και την ομάδα της αντίστοιχα (εκκρεμεί η έφεση των Μακεδόνων), όμως κατά την ταπεινή μου άποψη δικαιούται να στεφθεί πρωταθλήτρια μετά από 24 χρόνια.

Αυτό, τουλάχιστον, δείχνει στα μάτια μου η συνολική της παρουσία αυτή τη σεζόν. Σαφώς δεν έπαιξε ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, όμως στα περισσότερα παιχνίδια ήταν σοβαρή, ουσιαστική και αποτελεσματική.

Μόνο στα ντέρμπι φάνηκε η ανωτερότητα της ΑΕΚ από τους βασικούς αντιπάλους της.

Τον μόνιμο πρωταθλητή Ολυμπιακό τον κέρδισε δύο φορές και, μάλιστα, με ανατροπές. Στο ΟΑΚΑ έχανε με 0-2 και το έκανε 3 -2, ενώ στον Πειραιά το 1-0 το γύρισε στις καθυστερήσεις σε 1-2.

Απόδειξη ότι η φετινή ΑΕΚ είναι από ατσάλι, έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και παίζει με τον αέρα του νικητή.

Με τον Παναθηναϊκό πήρε ισοπαλία στην Λεωφόρο και τον κέρδισε εύκολα στο ΟΑΚΑ.

Στο γήπεδό της καθάρισε και τον ΠΑΟΚ, ενώ στην Τούμπα και πριν το γκολ του Βαρέλα, που έφερε τα πάνω κάτω στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η Ενωση στάθηκε μια χαρά.

Οι κιτρινόμαυροι φιλοδοξούν να παίξουν και στον τελικό του κυπέλλου, ενώ η παρουσία τους στην Ευρώπη ήταν εντυπωσιακή.

Σε όλους τους αγώνες του ομίλου του Γιουρόπα Λιγκ και στην φάση των «32» με την Ντιναμό Κιέβου η ΑΕΚ έμεινε αήττητη και κατά γενική ομολογία της άξιζε να περάσει στους «16»!

θα σχολιάσει κάποιος ότι άλλο είναι το κύπελλο και η Ευρώπη κι άλλο το πρωτάθλημα.

Μπαίνουν, όμως, στην ίδια ζυγαριά, διότι δεν είναι εύκολο για κάθε ομάδα να βρίσκεται μέσα και στους τρεις στόχους της.

Πόσο μάλλον για την ΑΕΚ που μέχρι τον Ιανουάριο δεν είχε γεμάτο ρόστερ και κατά τη διάρκεια της σεζόν αντιμετώπισε σοβαρά θέματα με τραυματισμούς βασικών παικτών.

Κι όμως με σωστό προγραμματισμό η ΑΕΚ κατάφερε να ανταποκριθεί και φυσικά αυτό χρεώνεται στον Χιμένεθ που κι αυτός μαθαίνει μέσα από τα λάθη του.

Η άποψή μου δεν αλλάζει ότι ο Ισπανός είναι μικρότερο μέγεθος από αυτό της ΑΕΚ, όμως θα δείξω εμπάθεια αν δεν αναγνωρίσω την εργατικότητά του και την πίστη του σε ένα συγκεκριμένο πλάνο που εξασφάλισε στην ομάδα ισορροπία και σε αγωνιστικό και σε πνευματικό επίπεδο.  

Γι’ αυτό και οι περισσότεροι παίκτες άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά και μέσα από ένα υγιές περιβάλλον έκαναν την προσωπική τους υπέρβαση με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Χριστοδουλόπουλου.

Αλλά και ποδοσφαιριστές σαν τους Λιβάγια, Αραούχο, Μπακάκη, Βράνιες έβαλαν τη δική τους σφραγίδα για την επιστροφή της ομάδας στην κορυφή.

Όσον αφορά τη διοίκηση Μελισσανίδη εξασφάλισε στην ομάδα σταθερότητα και μηδέν προβλήματα.

Το μότο της ήταν «λίγα λόγια και καλά» και γι’ αυτό απείχε διακριτικά από τον επικοινωνιακό πόλεμο Ολυμπιακού–ΠΑΟΚ.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση  είναι ότι την περασμένη Κυριακή σε ντέρμπι τίτλου δεν βρέθηκαν στο γήπεδο περισσότεροι από 35.000 οπαδοί της ομάδας.

Κι αφού το ΟΑΚΑ δεν είχε 60.000 κόσμο σε αγώνα που ουσιαστικά έδινε στην ΑΕΚ πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια, πότε θα έχει;

Το ερώτημα είναι γιατί δεν πήγαν οι ΑΕΚτζήδες, όπως και γιατί αρκετοί έφυγαν πριν καν τελειώσει το ματς.

Σε κάθε περίπτωση οι πρωταγωνιστές άξιζαν την αποθέωση απ’ όλο τον κόσμο που ήταν στο γήπεδο.