Αυτές είναι ευχάριστες ειδήσεις. Η πρόκριση της ΑΕΚ στους «4» του Τσάμπιονς Λιγκ και, μάλιστα, ανήμερα της επετείου των 50 χρόνων από την κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων το 1968.

Μια σπαθένια πρόκριση που δείχνει τον δρόμο στην Ενωση για να πάρει μια ακόμη ευρωπαϊκή κούπα. Μπορεί να είναι και γραφτό…

Κι έτσι όπως είναι απρόβλεπτη φέτος, προσωπικά την έχω ικανή για όλα.

Μη σας πω ότι κακώς στην ΑΕΚ καίγονται να γίνει το το φάιναλ φορ στο ΟΑΚΑ.

Δεν βλέπουν ότι η ομάδα τους είναι καλύτερη μακριά από την Αθήνα;

Σαφώς η ΑΕΚ θα έχει στο πλευρό της 18.000 κόσμο, όμως αυτό θα γεμίσει άγχος τους παίκτες.

Το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστούν οι ίδιοι προσωπικά και γενικά η ομάδα.

Σε έναν τελικό, πάντως, και μάλιστα κόντρα σε μια ανώτερη ομάδα, δηλαδή τον Ολυμπιακό, η ΑΕΚ κατέκτησε το κύπελλο.

Είναι ολοφάνερο ότι αυτή η ξεχωριστή επιτυχία επί ενός αντιπάλου με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ τής έχει δώσει μεγάλη αυτοπεποίθηση.

Γιατί να μην κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ; Τι έχει να ζηλέψει από τις άλλες τρεις ομάδες;

Και η Στρασμπούρ υποτίθεται ότι ήταν ανώτερη. Στο γήπεδο, όμως, είδαμε άλλα πράγματα. Και στα δύο ματς.

Η ομάδα του Σάκοτα αγωνίζεται πια με άλλον αέρα.

Δείχνει νοοτροπία νικητή και οι παίκτες βγάζουν ενέργεια, παίζουν με πάθος. Τα δίνουν όλα στο παρκέ.

Απόψε, για παράδειγμα, εκεί που η Στρασμπούρ πήγαινε να ξεφύγει, η ΑΕΚ με τον έναν η, με τον άλλον τρόπο έμενε κοντά στο σκορ και στο τέλος στάθηκε αήττητη.

Είχε αμυντικά προβλήματα στην τρίτη περίοδο, όμως έσωσε την παρτίδα και δεν άφησε τους Γάλλους να πιστέψουν ότι μπορούν την ανατροπή των 9 πόντων του πρώτου αγώνα.

Η Ενωση δεν έπαιξε το σπουδαίο μπάσκετ, όμως το μάτι των παικτών γυάλιζε.

Οι περισσότεροι δεν πήγαν καλά σε ατομικό επίπεδο, αλλά η ομάδα σαν σύνολο είχε πλάνο κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.