Το αυτονόητο έγινε απόψε στο ΟΑΚΑ. Η ΑΕΚ είχε το σούπερ κίνητρο να κλειδώσει τη νίκη και τον τίτλο μετά το 1994 και ο Παναθηναϊκός απλά να βγάλει την υποχρέωση.

Έτσι κι αλλιώς τι είχε και τι έχασε… Άλλα είναι τα τεράστια προβλήματά του.

Δύο πράγματα δεν μου άρεσαν. Το πρώτο ότι το γήπεδο δεν γέμισε και το δεύτερο ότι πολύς κόσμος έφυγε από το ΟΑΚΑ πριν τελειώσει ο αγώνας.

Περίμενα από τους οπαδούς της ΑΕΚ να εξαντλήσουν τα εισιτήρια και να αποθεώσουν τους παίκτες, τον προπονητή, αλλά και τη διοίκηση για την συνολική τους επιτυχία αυτή τη χρονιά.

Αλλά κι αυτοί που πήγαν θα ήταν καλύτερο να μείνουν όλοι μέχρι το φινάλε και να χειροκροτήσουν τους πρωταγωνιστές. Δεν βλέπουν πρωταθλήματα κάθε μέρα…

Ξέρω καλά ότι ο Οργανισμός ΑΕΚ είχε ανάγκη να ζήσει ένα γεμάτο ΟΑΚΑ και μία ακόμα πιο θερμή ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια του ματς και ειδικά μετά το τέλος.

Η σεζόν ήταν πάρα πολύ δύσκολη και οι παίκτες κατάφεραν να ανταποκριθούν και στους τρεις στόχους. Τους άξιζε μεγαλύτερη στήριξη. Τέλος πάντων.

Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός προσπάθησε για μισή ώρα.

Το εκπληκτικό σεντερφορίσιο γκολ του Αραούχο και η αποβολή του Ινσούα (αυστηρή η πρώτη κίτρινη) έκαναν πολύ πιο εύκολη την δουλειά των γηπεδούχων που μετά είχαν τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα.

Γι’ αυτό και πέτυχαν δύο ακόμα τέρματα, ενώ κάποια στιγμή φρέναραν και ήταν φυσιολογικό.

Ήταν τέτοιο το παιχνίδι που δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός δεν ξέρει αύριο αν θα είναι ομάδα Λίγκας η, Β’ εθνικής. Τι να καθίσεις να πεις και να γράψεις;

Πάλι καλά που στην αρχή το τριφύλλι μπήκε δυνατά και έφτασε κοντά στο 0-1 με τον Κουλιμπαλί.

Η συνέχεια, όμως, ανήκε ολοκληρωτικά στην ΑΕΚ που σαφώς τούτη την περίοδο είναι ανώτερη σε όλα από τον Παναθηναϊκό.

Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση και το 3-0 ήταν λογικό σκορ.

Σύμφωνα με την συνολική της εικόνα και τα αποτελέσματα που πήρε η ΑΕΚ είναι άξια πρωταθλήτρια.

Μόνο ότι κέρδισε δύο φορές τον Ολυμπιακό και, μάλιστα, με ανατροπή τα λέει όλα…