Η φετινή ΑΕΚ είναι απρόβλεπτη. Εκεί που χάνει αντιδρά σαν τη Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι της κόβεις, δύο φυτρώνουν.

Κι εκεί που δείχνει να έχει τον έλεγχο, κάτι γίνεται και σβήνουν τα φώτα.

Για εμένα η Ενωση έχει πολλές ελπίδες να προκριθεί στο φάιναλ φορ, αρκεί να πάει στη Γαλλία και να παίξει για τη νίκη.

Θα είναι λάθος να διαχειριστεί τη διαφορά των εννέα πόντων.

Θα την πατήσει κι έχω την αίσθηση ότι ο έμπειρος Σάκοτα δεν θα πέσει σε αυτή την παγίδα.

Η ΑΕΚ, άλλωστε, έχει αποδείξει στα ζόρικα εκτός έδρας ματς ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα και κανέναν και μπορεί να κερδίσει οποιοδήποτε παιχνίδι με ομάδες στα κυβικά της.

Η Στρασμπούρ διαθέτει ποιοτικούς παίκτες και καλό προπονητή, όμως δεν αποτελεί φόβητρο.

Η ΑΕΚ, άλλωστε, την κέρδισε καθαρά και δίκαια και για εμένα μπορεί να την πάρει και μέσα στο σπίτι της.

Με εξαίρεση το τρίτο δεκάλεπτο, ο δικέφαλος έπαιξε καλό μπάσκετ, είχε σωστές συνεργασίες και ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης.

Η εμφάνιση του Βασιλόπουλου και του Ξανθόπουλου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη νίκη της ΑΕΚ που είχε έναν επιπλέον παικταρά.

Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον κόσμο. Γύρω στους 12.000 οπαδούς της δημιούργησαν φανταστική ατμόσφαιρα και υπήρχαν διαστήματα που οι Γάλλοι αιφνιδιάστηκαν.

Ειδικά με τα δύο κλεψίματα του Ξανθόπουλου που το σκορ έγινε 68-64 και το γήπεδο πήρε φωτιά.

Τότε ήταν που ανέβηκε στα ύψη η ψυχολογία όλων των παικτών και η Ενωση πήρε τη διαφορά.

Έτσι θα πάει με άλλο αέρα στη ρεβάνς της Μεγάλης Τετάρτης που συμπίπτει με την ίδια ημερομηνία που το 1968 στέφθηκε Κυπελλούχος Ευρώπης.

Από μόνο του αυτό είναι καλός οιωνός για την Ενωση και οι παίκτες ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν.